Δεν είμαι ένα αστέρι απέριττο,
στον απέραντο ουρανό.
Ακόμα και αν έχει ξαστεριά,
εγώ κάπως φωτίζω!!!
Έχω μέσα μου ζωή,
ζωή θέλω να δίνω ακόμα και σε αυτούς,
που μοιάζουν με φωτάκια που τρεμοσβήνουν.
Είμαι τόσο μα τόσο παθιασμένος σε αυτή την ζωή,
σαν ένα κρασί που με την επίγευση του σε τρελαίνει,
δίνοντας υπόσταση,
ακόμα και στην τελευταία του γουλιά.
Το κρασί της ζωής μου έχει από καιρό ανοίξει
και εγώ θέλω τόσο μα τόσο να το πιω !!
Παύλος Παυλίδης 26 /12/ 2021
I
want to recover the breath Time stole from me
My
fingers trace a sweeping path
down
the steamed-up mirror of my life
I
am building a bigger fortress to protect me from my enemies
But
my fear feels too strong to overcome
Did
I forget to shut the door behind me?
Patience
is my Shield
The
signs are in the Stars I saw as a child
Some
Stars I loved fell close to me
I
hope to catch one, one day
I
Hope
Because
without Hope the road of life is too narrow
My
heart beats madly in the dark, dark night
I
look for the Light to shine in the Darkness,
I
Hope
Pavlos Pavlidis
Ευχαριστώ θερμά τον φίλο μου τον Ίαν για την μεταφορά του ποιήματος μου στα Αγγλικά
Τα αποτυπώματα ενός ανθρώπου μοιάζουν με τον φόβο.
Αόρατα είναι,
βελόνες που δεν γίνονται καρφιά.
Χνάρια σε μια λιακάδα,
που κρύφτηκε στην συννεφιά.
Ή κόκκοι άμμου σε μια αμμουδιά.
Όταν ένας κόκκος χάνεται,
τίποτα δεν το μαρτυρά.
Ίσως ήταν ένα ματαιόδοξο κύμα που έγινε αφρός,
σκιά ήταν που δεν έγινε ποτέ της φως.
Τα βήματα μας ξύλα στο τζάκι,
στάχτες στο τζάκι που έχασαν από την φωτιά.
Τα αποτυπώματα ενός ανθρώπου,
μόνο όταν έδωσε και πήρε
αγάπη είναι φωτεινά.
Άστρα στον ουρανό μας βλέπουνε από ψηλά.
Και όταν ένα αστέρι πέφτει,
είναι κάποιος που ξεχάστηκε.
Τον τράβηξε...η μοναξιά
Παύλος Παυλίδης 17 /11/ 2021
Υ.γ : αφιερωμένο εξαιρετικά στον πατέρα μου και στο αποτυπώματα
που άφησε πάνω μας
Έπεφτα χαμηλά, πολύ χαμηλά.
Κάτω από την γη ήταν το ριζικό μου.
Είδα το χώμα λάσπη να γίνεται
και εγώ βρώμικος στη λάσπη,
έμαθα να κολυμπάω.
Είδα τους φίλους μου,
σε ποντίκια να μεταμορφώνονται
και εγώ... συνέχιζα να σέρνομαι.
Έκλαψα με καυτά δάκρυα καιρό,
μα μετά τα κράτησα να τα δώσω εκεί που αξίζουν.
Ξάφνου, ένα χέρι αγάπης με κράτησε.
Πλέον νιώθω αγάπη για όλους,
μα πιο πολύ για αυτούς που με πρόδωσαν
και φύγαν μακριά.
Τώρα που είμαι όρθιος,
όταν θέλω να πάρω δύναμη,
σκύβω πιο χαμηλά.
Παύλος Παυλίδης 07 /11/ 2021
Για μένα είσαι το απόλυτο σκοτάδι.
Εξομολογητής ενός αμαρτωλού
που έχασε το φως του,
ψάχνοντας σε έρημο νερό να ξεδιψάσει.
Έρχεσαι αθόρυβα στα όνειρά μου
να υποτάξεις το ατίθασο κορμί μου,
ανείπωτες λέξεις να μου πεις,
λάγνα να με πλανέψεις.
Μάρτυρας μου είναι η σιωπή
τα κεριά που σβήνουν
όταν το φυτίλι τους τελειώνει,
ένα απαλό αεράκι,
τον έρωτα τους σημαδεύει.
Και όταν ο ήλιος ξεπροβάλει...
τις πιο απόμακρες πτυχές μου
αχνά τις ακουμπάει,
εγώ σαν βράχος ακίνητος
το σκοτάδι περιμένω,
εσένα για να προσκυνήσω !!!
Παύλος Παυλίδης 29 /09/ 2021
Μη με ρωτάς γιατί σου απαντώ με την σιωπή.
Τα αισθήματά μου τα νιώθω κεφάλαια,
που δεν μπορώ να επιστρέψω.
Δεν υπάρχουν λέξεις,
που να περιγράφουν πως πονώ
δεν υπάρχουν λέξεις,
που να μπορώ να τις τονίσω.
Μια χαραμάδα φως,
βλέπω σε ένα σκοτεινό δωμάτιο
δεν είμαι σίγουρος,
ότι μπορώ να την αγγίξω.
Παύλος Παυλίδης Πόρτο
Ράφτη 19/09/2021
Θέλω να έρθεις εδώ,
μόνο εσύ και εγώ.
Μες στον δικό σου δρόμο θα χαθώ,
μα θα σε βρω.
Και όταν σε αγγίξω ,
σε άλλο κόσμο θα βρεθώ.
Ο πόθος μου είναι μεγάλος,
μακριά σου να ζήσω δεν μπορώ
Σαν μεθυσμένος οδηγός,
τις στροφές σου θα χαθώ.
Για μένα όλα τα όνειρα αρχίζουν,
με την λέξη σ΄ αγαπώ.
\Παύλος Παυλίδης Σκιάθος 28/08/2021
Το αλάτι που είχες στο κορμί σου νοσταλγώ.
Προσκύνημα για μένα,
τα ξεθωριασμένα γράμματα σου,
όταν με κόπο τα διαβάζω.
Μα, άχρωμος είναι ο χρόνος.
Περιμένει υπομονετικά,
να πέσουν όλες οι πευκοβελόνες,
να σβήσει ο ήλιος,
να χαθούν όλες οι σκιές,
να έρθει το σκοτάδι...
Παύλος Παυλίδης Σκιάθος
28/08/2021
Όρια η αγάπη δεν γνωρίζει.
Πως να ολοκληρωθεί κανείς
αν δεν γνωρίσει τον πόνο, την θλίψη,
την απόρριψη, αν δεν αφήσει τα δάκρυα του
να τα στεγνώσει ο επόμενος έρωτας,
που θα έρθει έτσι ξαφνικά;
Αβέβαιο είναι το μέλλον μας.
Στην κλεψύδρα του χρόνου,
την χαρά και την ευτυχία,
με χρήματα ποτέ σου μη μετράς.
Θυμάμαι τελευταία φορά,
πόσο γλυκά σε αγκάλιαζα.
Μέσα στα γαλαζοπράσινα μάτια σου είχα χαθεί.
Ρίγησα...
Ίσως ο καφές που πίναμε,
να ήταν για τελευταία μας φορά.
Παύλος Παυλίδης
08/08/2021
Ο έρωτας αυτός δεν είχε ουρανό.
Σε σύννεφα δεν είχε ανάγκη να κρυφτεί,
σε ήρεμες θάλασσες δεν ήθελε να κολυμπήσει.
Ο έρωτας αυτός ήθελε να αγαπηθεί,
με έρωτα ήθελε την δίψα του να σβήσει.
Ήθελε σαν στάλα που γεννήθηκε από κεραυνό,
το αποτύπωμα του στη γη να ακουμπήσει.
Ο έρωτας αυτός ήταν ένα άπιαστο όνειρο.
Ένα ταξίδι μαγικό μόλις είχε αρχίσει.
Παύλος Παυλίδης 16/07/2021
Αφιερωμένο στην φίλη μου Εύα.
Ήθελα να σου χαρίσω ένα αστέρι,
μα έμοιαζε χλωμός ο ουρανός
στον άνεμο θα γίνω φτέρη,
μήπως μπορέσω και σε βρω.
Ήθελα να σε μισήσω,
μα ένιωθα τόσο μικρός
ήθελα να σ’ αγαπήσω,
μα δεν ήμουν δυνατός.
Ήθελα να σε ακουμπήσω μα ήλιος ήμουν,
φοβόμουν μην καείς.
Ήθελα να σου μιλήσω ένα βράδυ
λίγο πριν ν΄ αποκοιμηθείς.
Ήθελα να σου χαρίσω ένα δάκρυ
μα δεν ήσουνα εκεί ...
Παύλος Παυλίδης 28/05/2021
Δίχως αγάπη μην αρχίσεις τούτο το ταξίδι,
η άπνοια δεν θα σε πάει πουθενά,
δίπλα σε βούρκο,
η βάρκα σου σφιχτά θα είναι δεμένη.
Άσε την πυξίδα της καρδιάς,
τον δρόμο να σου δείξει.
Άσε τον πόνο την χαρά,
σαν φάρους να φωτίζουν,
άσε τα βάθη της ψυχής σου,
να βρουν αυτό που λαχταράνε.
Και αν τύχει και χαθείς,
αν μοναχός σου νιώσεις,
μην τρομάξεις.
Δώσε αγάπη απλόχερα,
και δεν θα μετανιώσεις.
Δίχως αγάπη τα όνειρα,
νιώθω πως δεν υπάρχουν.
Παύλος Παυλίδης 15/05/2021
Έπεφτε χρόνια η όξινη βροχή.
Τοξικούς έκανε τους ανθρώπους.
Πως βρέθηκε τόσο μίσος,
σε ένα τόσο όμορφο κόσμο;
Πως αφήσαμε το αύριο σκιά
να γίνει που τρομάζει;
Οι άνθρωποι φορούσαν μάσκες,
θέλοντας να κρύψουν τον πόνο τους,
αλλά και την βρωμιά τους.
Πως θα γίνει καλύτερος ο κόσμος,
αν δεν γελάνε τα παιδιά;
Τι νόημα έχεις να ζήσεις μια ζωή,
αν δεν υπάρχει αγάπη;
Και αυτή η καταραμένη η βροχή,
δεν έλεγε να σταματήσει …
Παύλος Παυλίδης 17/03/2021
