Στα θερινά τα σινεμά,
ταινία μικρού μήκους
που δεν παίχτηκε ποτέ η ζωή μου.
Δεν ξέρω αν είναι πιο πολλές οι χαρές ή οι λύπες
αλλά ξέρω ότι είμαι εκεί.
Πρωταγωνιστής και όχι κομπάρσος σε αυτό το έργο.
Θιασώτης των όμορφων στιγμών αφήνομαι και δίνομαι,
σαν μια μικρή πέτρα την γη να ακουμπήσω.
Δεν θέλω να κάνω θόρυβο,
αλλά η ματαιοδοξία μου θέλει να αφήσει στην άμμο
το αποτύπωμα της.
Δεν ήθελα να πέσει η αυλαία, αλλά έπιασε βροχή.
Σε λίγο θα ερχόταν ο χειμώνας...
Παύλος Παυλίδης 15/06/ 2022
Πίνακας : Το φιλί - Klimt
Δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ,
με την ιδέα ότι δεν θα σε ξαναδώ.
Δεν είχε καμία σημασία για μένα,
αν ήταν βράδυ ή μεσημέρι,
αν ο ήλιος ήταν καυτός
ή
μέσα σε σύννεφα είχε κρυφτεί,
χωρίς χρονοτριβή.
Αδημονούσα να χαθώ μέσα στα αδηφάγα χείλια σου.
Ότι αμαρτία είχα πάνω μου,
ήθελα να αφήσω στο κορμί σου
για να εξιλεωθώ.
Θυμάμαι πόσο ράθυμα άφηνα την ματιά μου,
σε κάθε μας αποχαιρετισμό.
Είχα δικαίωμα στην ελπίδα,
μα εσύ ήσουν μακριά.
Παύλος Παυλίδης 6/06/ 2022
Πίνακας: Claude Monet
Ο χρόνος είναι εχθρός.
Βασανίζει τις ασθενικές ψυχές,
που αφήνονται στην δύνη των χαμένων ηλιαχτίδων.
Μα είναι και φίλος που σε συντροφεύει,
όταν στον έρωτα σταματάει,
δίνοντάς σου αναπνοές,
δίνοντάς σου το δικαίωμα να ζήσεις μια στιγμή,
που θα θυμάσαι μια ζωή.
Ο χρόνος είναι φύλακας,
που κλειδώνει την ασχήμια,
αλλά και την ομορφιά,
σου δίνει απλόχερα την πίκρα,
αλλά και την χαρά.
Μια στιγμή, ένα λεπτό,
αλήθεια δεν ξέρω αν είναι αρκετό.
Στον χρόνο ήμουν χαμένος,
εσένα πριν να βρω...
Παύλος Παυλίδης 5/05/ 2022
Πίνακας : Το κορίτσι με το μαργαριτάρι Johan Vermeer (1632-1675)
Και αν έχω να σε δω καιρό,
δεν ξέχασα.
Πως να ξεχάσω που με τον έρωτά μας
γινόμαστε θεοί;
Πετάγαμε πάνω από τα σύννεφα,
τους ανθρώπους βλέπαμε μικρούς, από εκεί ψηλά.
Άλλες φορές σε μια ερημική παραλία,
γυμνοί κυλιόμασταν, πάνω στην άμμο.
Και άλλες στιγμές ξημερώματα,
περιμέναμε αγκαλιασμένοι την ανατολή,
να χαϊδέψει τα κορμιά μας.
Και αν νομίζεις ότι είσαι μακριά,
πλανιέσαι οικτρά καρδιά μου.
Ακόμα νιώθω τόσο νωπές,
τις μνήμες του έρωτά σου.
Παύλος Παυλίδης 11/04/ 2022
Αγγίζω το πάτωμα,
δίπλα σε ένα σπασμένο καθρέπτη.
Μια μαύρη σκιά με ακολουθεί,
απομεινάρι της ένοχης ζωής μου.
Δεν ξέρω αν ανήκω στον κόσμο αυτό,
περαστικός που έπρεπε
μια μισάνοιχτη πόρτα πίσω του να κλείσει.
Ότι αγάπησα και αγαπώ,
φωτιά και πάγος.
Φοβάμαι τόσο πολύ να τα ακουμπήσω!!!
Αποτραβιέμαι...
Φεύγω μακριά.
Αστέρι σε ένα ασήμαντο ξένο ουρανό
θέλω μονάχος να φωτίσω,
τις πιο σκοτεινές μου πτυχές,
πριν να εξαϋλωθώ.
Ή μήπως εραστής των εφήμερων στιγμών;
Απόκοσμος;
Ή προστάτης των ευαίσθητων ψυχών;
Τα ερωτήματα αυτά συχνά με βασανίζουν.
Εύχομαι κάποια στιγμή,
τον εαυτό μου στον καθρέπτη με θάρρος να κοιτάζω.
Παύλος Παυλίδης 22 /02/ 2022
Μια ανάσα, μια στιγμή,
ένα κερί που πριν λιώσει,
άφησε ένα χάδι στο σκοτάδι.
Ένα μικρό φτερό,
που ανέβηκε πολύ ψηλά ανέμελα στον ουρανό,
πριν η βροχή το ρίξει χαμηλά,
στο χώμα να μιλήσει.
Ένα αστέρι που δραπέτευσε δειλά
από τον έναστρο ουρανό,
ήθελε μονάχο του,
την γη να εξερευνήσει.
Είναι η ζωή μια θάλασσα.
Και εγώ ένας ματαιόδοξος αφρός,
που σε λίγο, θα χαθώ.
Έλα εδώ.
Σφίξε με !!!
Αγκάλιασέ με !!!
Φίλα με !!!
Δεν θέλω το αύριο να με βρει χωρίς αγάπη...
Παύλος Παυλίδης 27 /01/ 2022
Τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου,
δεν τα μοιράστηκα ποτέ.
Ιστοί αράχνης τα έχουνε τυλίξει
και εγώ φοβάμαι να τα φωτίσω,
μήπως η σιωπή που τα συντροφεύει,
εχθρός μου γίνει πάλι.
Χωρίς την σιωπή μου νομίζω,
πως θα ήμουνα αλήθεια μοναχός.
Και κάποιες στιγμές που χάνονται τα αστέρια,
ανεβαίνω σε μια αέρινη σκάλα.
Σ’ αυτή έβαλα τα χρόνια που πέρασαν ένα – ένα.
Δεν ξέρω αν τα συμπαθώ ,
ή αν μου βαραίνουν το κορμί μου
Στα μυστικά μονοπάτια του μυαλού μου,
το αύριο δεν με τρομάζει.
Είναι τόσο όμορφο να προσπερνάς ,
το χρόνο στο σκοτάδι.
Παύλος Παυλίδης 18 /01/ 2022
