Είμαι δίπλα σου

Τα λόγια που μου είπες, ήταν γροθιά στο στομάχι,

δυναμίτες τοποθετημένοι σε ένα ετοιμόρροπο κτήριο,

έτοιμοι να το διαλύσουν και πίσω τους

να αφήσουν ένα τεράστιο σύννεφο, ένα σύννεφο σκόνης!!!

Μα όταν η σκόνη κατακάθισε, εγώ ήμουν εδώ.

Μπορεί να ήμουν βρώμικος, γεμάτος μαυρίλα στην καρδιά μου,

στην ψυχή μου, σε όλο μου το είναι,

αλλά μπορούσα στα μάτια να σε κοιτάζω...

Σου έπιασα το χέρι θυμάσαι ;

Δάκρυα καυτά έπεφταν από τα μάτια σου,

έψαχνες ώμο να ακουμπήσεις, αγκαλιά να ζεσταθείς...

Έλα εδώ σου ψιθύρισα, μην φοβάσαι,

ο φόβος γίνεται μικρότερος όταν τον μοιράζεσαι,

στα δύσκολα η αγάπη θριαμβεύει,

το μέταλλο πυρώνει στην φωτιά....

Τα λόγια τις πράξεις τις ζηλεύουν,

τα λόγια είναι περιττά.

Είμαι δίπλα σου...

Παύλος  Παυλίδης  28/01/2016   

Στην Νατάσσα

Νυχτερινός επισκέπτης

Όταν δύει ο ήλιος έρχεσαι θριαμβευτικά

για να με βασανίσεις νυχτερινέ επισκέπτη,

να σπιλώσεις για ακόμα μια φορά το κορμί μου,

αλλά και την συνείδηση μου.

Κάφτρα από τσιγάρο μοιάζεις, που πάνω μου σβήνεις,

αδιαφορώντας αν αφήσεις πίσω σου αποκαΐδια

αν μια καρδιά χτυπάει για σένα τρελά,

αν πονέσει, όταν ο ήλιος αρχίζει να χαράζει...

Του έρωτα το κλειδί κρατάς με χάρη

το λάγνο βλέμμα σου με παιδεύει,

ακόμα ένα βράδυ έρχεται και με σκοτώνει

σφαίρα έτοιμη να μπει σε μια αδειανή θαλάμη...

Και εγώ σώμα βρώμικο στο μυαλό, μα πιο πολύ στην ψυχή

όταν νυχτώνει, εσένα με λαχτάρα περιμένω,

ένα σώμα παραδομένο από καιρό στην ηδονή,

εσένα έχω για θεό, εσένα μοναχά πιστεύω....

Παύλος  Παυλίδης  25/01/2016    

Είχα ένα όνειρο

Είχα ένα όνειρο διαφανές, κρυστάλλινο.

Το είχα κρύψει μαζί με τόσα άλλα, 

στο πίσω μέρος του μυαλού μου

εκεί που οι ψίθυροι γίνονταν φωνές,

οι φωνές κραυγές που αδέκαστα δικάζουν.

Στα μικρά κουτάκια του εγκεφάλου,

το όνειρο ασφυκτιούσε.

Πολύ καλό για να είναι φρόνιμο,

όταν οι φλόγες των κεριών έσβηναν το βράδυ.

Λέει.. πως ελεύθερος αφηνόμουν,

χωρίς βαρίδια να έχω πουθενά!!!

Γινόμουν μικρό φτερό, 

που ο αγέρας πολύ ψηλά το πάει.

Ο κόσμος όλος μια σταλιά, έχανε την δύναμή του.

Όνειρο ήταν πραγματικό, μέσα στο όνειρο μου!!!

Μα εσύ μικρή καρδούλα δεν ήσουν πουθενά.

Ούτε σε φως σε έβλεπα, ούτε σε σκοτάδι.

Το όνειρο μου έγινε ξάφνου εφιάλτης,

αφού όνειρο χωρίς αγάπη για μένα δεν υπάρχει.

Κρύος ιδρώτας με έλουσε πάγωσε το κορμί μου,

ξύπνησα χαράματα ψάχνοντας τον εαυτό μου...

Όνειρο χωρίς αγάπη για μένα δεν υπάρχει.

Παύλος  Παυλίδης  18/01/2016    

Εμπνευσμένο από το παραμύθι μου το μικρό φτερό & η μικρή καρδούλα

Αμαρτία

Μες στο μυαλό μου κατοικείς από τότε που γεννήθηκα,

κρυβόσουν καλά, πίσω από τα παιδικά μου χρόνια

αλλά δεν σε γνώρισα, παρά μόνο όταν άρχισα ....

να μαθαίνω το κορμί μου.

Έχεις πολλές μορφές, αλλά το πιο δυνατό σου όπλο είναι,

ότι μου δίνεις, πολλές δικαιολογίες!!!

Με ποτίζεις σιγά- σιγά με αυτές και εγώ τις κρύβω

στο λάγνο το σώμα μου,

παράσημα που προσθέτω ένα , ένα

στην πολύ ασθενή συνείδησή μου.

Δεν θα σου πω ψέμματα σε σένα,

δεν το μπορώ και να θέλω άλλωστε.

Είμαι ένας άνθρωπος επιρρεπής στην αμαρτία,

στον έρωτα, που νιώθει η καρδιά μου,

επιρρεπής στο νάρκισσο κορμί μου!!

Μου αρέσει!!!

Μου αρέσει να πέφτω χαμηλά, πολύ χαμηλά

να χάνομαι στην δικιά σου την ομίχλη,

με ηδονή να τρέφω το κορμί μου,

αχρείαστη να είναι η συγνώμη!!!!

Ελπίζω να μην είναι πια πολύ αργά,

αν λάθος δρόμο έχω πάρει....

Παύλος  Παυλίδης  18/01/2016    

Μυστικό πέρασμα

Είχα ένα μυστικό πέρασμα μέσα μου.

Στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό, σε όλο μου το είναι,

μα δεν το είχε βρει ποτέ κανείς.

Δεν ήτανε πολύ βαθιά, αλλά έπρεπε κάποιος να το φωτίσει,

με ένα φως που θα έβγαινε από μέσα του,

με το μοναδικό φως της αγάπης, του έρωτα !!!

Περνούσαν τα χρόνια, αχυράνθρωποι με περιτριγύριζαν,

κάλπικα χαμόγελα και εύκολα δάκρυα,το γνώρισμα τους,

έτοιμοι στο πρώτο φύσημα του αγέρα να εξαφανιστούν...

Εγώ σε μια βαρκούλα δεμένος ήμουνα,

εκεί...ακίνητος σε μια ξύλινη εξέδρα,

με το σχοινί να είναι τεντωμένο,

αγνάντευα το πέλαγος, για ακόμα μια φορά...

Βίωσα στο σκαρί μου, τα πέτρινα χρόνια του έρωτα,

αόρατες αράχνες έπλεκαν αμέριμνες ιστούς, πάνω μου

κάνοντας το πέρασμα, ακόμα πιο σκοτεινό

είχαν κρύψει για καλά το κλειδί της καρδιάς μου!

Μα ήρθες εσύ,

αναπάντεχα, απρόσμενα να μπεις μες στην ζωή μου,

με ένα σου φιλί, με ένα άγγιγμα σου,

με εκείνη την απίστευτη ματιά... μες στην ματιά μου

με το κορμί σου,να σπαρταράει πάνω στο δικό μου!!

Ήρθες εσύ...

να μου θυμίσεις, πως ο έρωτας ορίζει το παιχνίδι,

πως ο έρωτας, μυστικά δεν έχει!!!

Παύλος  Παυλίδης  13/01/2016    

Το ποίημα αυτό είναι εμπνευσμένο από τον
υπέροχο πίνακα της Έφης Αυλωνίτου.

Μοναξιά

Σε βάφτισα μοναξιά, εγώ ο άνθρωπος...

Ο άνθρωπος που βίωσα τον πόνο της απώλειας,

ο άνθρωπος που γνώρισε την απόρριψη,

μα πάνω από όλα ο άνθρωπος που έχασε την πίστη.

Την πίστη, στον ίδιο του τον εαυτό!!!

Στην μέση μιας αχανής ερήμου εξαντλημένος,

ψάχνω για λίγες σταγόνες αγάπης.

Κοιτάω γύρω- γύρω.

Το μόνο που βλέπω είναι άμμος,

ένα πύρινο ήλιο να με σημαδεύει....

Μαύρη μπογιά που ξεπήδησε από ένα ακίνητο καμβά,

πλημμυρίζοντας ένα αδειανό από καρδιά δωμάτιο,

ποτίζοντας με πίκρα η φτωχή ψυχή μου..

Χαμένος στην ανταριασμένη θάλασσα,

δεν βλέπω πουθενά στεριά.

Βουνό είναι τα κύματα και εγώ,

κρυώνω μοναχός.....

Σαν το φόβο είσαι, 

φωλιάζεις μες στην συνείδηση μου.

Θεριεύεις τα βράδια, όταν συνέχεια μου ψιθυρίζεις αναπάντητα γιατί !!!

Γιατί ;;; Πες μου, γιατί ;;;

Δεν είσαι όμως ανίκητη!!!

Αρκεί να μπορέσω να εκτεθώ, να τσαλακωθώ,

να κάνω λάθος και ας πληγωθώ, να ερωτευτώ,

να ελευθερωθώ,το φως να βάλω στην ζωή μου!

Τότε σε απόμερα σκοτάδια θα κρυφτείς, θα χάσεις την δύναμη σου....

Παύλος  Παυλίδης  11/01/2016  


Για τον φίλο μου Λούη