Μοναξιά

Σε βάφτισα μοναξιά, εγώ ο άνθρωπος...

Ο άνθρωπος που βίωσα τον πόνο της απώλειας,

ο άνθρωπος που γνώρισε την απόρριψη,

μα πάνω από όλα ο άνθρωπος που έχασε την πίστη.

Την πίστη, στον ίδιο του τον εαυτό!!!

Στην μέση μιας αχανής ερήμου εξαντλημένος,

ψάχνω για λίγες σταγόνες αγάπης.

Κοιτάω γύρω- γύρω.

Το μόνο που βλέπω είναι άμμος,

ένα πύρινο ήλιο να με σημαδεύει....

Μαύρη μπογιά που ξεπήδησε από ένα ακίνητο καμβά,

πλημμυρίζοντας ένα αδειανό από καρδιά δωμάτιο,

ποτίζοντας με πίκρα η φτωχή ψυχή μου..

Χαμένος στην ανταριασμένη θάλασσα,

δεν βλέπω πουθενά στεριά.

Βουνό είναι τα κύματα και εγώ,

κρυώνω μοναχός.....

Σαν το φόβο είσαι, 

φωλιάζεις μες στην συνείδηση μου.

Θεριεύεις τα βράδια, όταν συνέχεια μου ψιθυρίζεις αναπάντητα γιατί !!!

Γιατί ;;; Πες μου, γιατί ;;;

Δεν είσαι όμως ανίκητη!!!

Αρκεί να μπορέσω να εκτεθώ, να τσαλακωθώ,

να κάνω λάθος και ας πληγωθώ, να ερωτευτώ,

να ελευθερωθώ,το φως να βάλω στην ζωή μου!

Τότε σε απόμερα σκοτάδια θα κρυφτείς, θα χάσεις την δύναμη σου....

Παύλος  Παυλίδης  11/01/2016  


Για τον φίλο μου Λούη