Μυστικό πέρασμα

Είχα ένα μυστικό πέρασμα μέσα μου.

Στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό, σε όλο μου το είναι,

μα δεν το είχε βρει ποτέ κανείς.

Δεν ήτανε πολύ βαθιά, αλλά έπρεπε κάποιος να το φωτίσει,

με ένα φως που θα έβγαινε από μέσα του,

με το μοναδικό φως της αγάπης, του έρωτα !!!

Περνούσαν τα χρόνια, αχυράνθρωποι με περιτριγύριζαν,

κάλπικα χαμόγελα και εύκολα δάκρυα,το γνώρισμα τους,

έτοιμοι στο πρώτο φύσημα του αγέρα να εξαφανιστούν...

Εγώ σε μια βαρκούλα δεμένος ήμουνα,

εκεί...ακίνητος σε μια ξύλινη εξέδρα,

με το σχοινί να είναι τεντωμένο,

αγνάντευα το πέλαγος, για ακόμα μια φορά...

Βίωσα στο σκαρί μου, τα πέτρινα χρόνια του έρωτα,

αόρατες αράχνες έπλεκαν αμέριμνες ιστούς, πάνω μου

κάνοντας το πέρασμα, ακόμα πιο σκοτεινό

είχαν κρύψει για καλά το κλειδί της καρδιάς μου!

Μα ήρθες εσύ,

αναπάντεχα, απρόσμενα να μπεις μες στην ζωή μου,

με ένα σου φιλί, με ένα άγγιγμα σου,

με εκείνη την απίστευτη ματιά... μες στην ματιά μου

με το κορμί σου,να σπαρταράει πάνω στο δικό μου!!

Ήρθες εσύ...

να μου θυμίσεις, πως ο έρωτας ορίζει το παιχνίδι,

πως ο έρωτας, μυστικά δεν έχει!!!

Παύλος  Παυλίδης  13/01/2016    

Το ποίημα αυτό είναι εμπνευσμένο από τον
υπέροχο πίνακα της Έφης Αυλωνίτου.