Χαμένες Αγάπες

 

Τις είπαν χαμένες αγάπες.

Άλλες ήταν ανεκπλήρωτοι έρωτες με μεγάλες προσδοκίες,

καράβια ήταν που τα είδαμε να φεύγουν,

να έχουν σηκώσει την μπουκαπόρτα και εμείς αλαφιασμένοι

από το τρέξιμο για να τα προλάβουμε ,

σαν χαζοί τα κοιτάγαμε, σε μια άδεια προβλήτα.

Απόνερα μόνο αφήσανε!!!

Άλλες ξεκίνησαν σαν όνειρα και κατέληξαν σε εφιάλτες,

που δεν θέλουμε να τους θυμόμαστε.

Τα πράσινα φύλλα γίνανε κίτρινα, βαρύς θα είναι φέτος

ο χειμώνας...

Οι χειρότερες ίσως ήτανε αυτές που νομίζαμε

ότι ξέραμε πολύ καλά τον άλλον,

σαν να βλέπαμε τον ίδιο τον εαυτό μας.

Παραβλέψαμε όμως το σημαντικότερο:

Πως νομίζεις ότι γνωρίζεις τον άλλον όταν δεν ορίζεις

τον ίδιο σου τον εαυτό;

Μοιάζουν οι χαμένες αγάπες με τα δέντρα που τα ξεγελάει

μέσα στον χειμώνα η πολύ η ζέστη και νομίζουν πως ήρθε

επιτέλους η άνοιξη.

Βιάζονται να ανθίσουν, αλλά είναι τελείως άγουρα.

  

Τις είπαν χαμένες αγάπες.

Μα, δεν χάνει κανείς από την αγάπη.

Χάνει άμα δεν αφεθεί ελεύθερος το είναι του να δώσει,

άμα τον έρωτα στο πετσί του δεν έχει νοιώσει,

άμα δεν κλάψει σαν παιδί όλο το βράδυ

μουσκεύοντας το μαξιλάρι που έχει για μοναδική συντροφιά.

Τις είπαν χαμένες αγάπες.

Μα, οι χαμένες αγάπες δεν αξίζουν.

Παράσημα τσίγκινα είναι κρεμασμένα στο πέτο.

παράσημα αόρατα που μας στοιχειώνουν!!!

Καμιά φορά είναι αβάσταχτο το βάρος τους, μα...

μα άμα γνωρίσεις την πραγματική αγάπη, τότε...

τότε όλα  αυτά αποκτούν τεράστια αξία, γίνονται χρυσά

φωτίζουν με την αόρατη λάμψη τους

την πληγωμένη καρδιά μας,

δείχνοντας μας τον δρόμο της ευτυχίας.

Παύλος Παυλίδης  30/07/2015    

 Υ.γ. Αφιερωμένο στην Frau

Ο δρόμος προς την ελευθερία

                                                                        

Ο δρόμος προς την ελευθερία,

μοιάζει με ταινία που δεν έχεις ξαναδεί.

Ούτε ξέρεις πως αρχίζει το έργο

πολύ περισσότερο δε, 

το πως τελειώνει.

Εσύ νομίζεις πως είσαι ο πρωταγωνιστής,

μα δεν είσαι παρά  ένας απλός κομπάρσος !!!

Στρατιωτάκι μαύρο...

έτοιμο να θυσιαστεί, 

στου χρόνου την σκακιέρα.

Δίπλα σου θα έχεις πάντα αγκάθια.

Σπασμένα γυαλιά θα έχεις παντού στο διάβα σου,

εσύ θα πρέπει ξυπόλητος ανάμεσα τους να περάσεις.

Αίμα θα πρέπει πολύ να χύσεις.

Ελεύθερα αν θέλεις να κοιτάς,

πυξίδα να έχεις την καρδιά σου.

Δεν πρέπει να φοβάσαι μην χαθείς.

Δεν πρέπει να φοβάσαι μην ξεστρατίσεις.

Ο φόβος είναι σκιά που ακολουθεί,

όσους οράματα δεν έχουν!!!

Και αν στο τέρμα του δρόμου νομίζεις πως βρεθείς,

πίσω μην γυρίσεις να κοιτάξεις.

Το ταξίδι σου τώρα μόλις αρχινά,

δεν πρέπει να το χάσεις!!!

Παύλος Παυλίδης  29/07/2015    

Πυρά

                                                                     

 

Σε ένα ακατοίκητο μέρος του μυαλού μου,

εκεί που δεν ήξερα την ύπαρξη του ούτε και εγώ

μπήκες αθόρυβα περπατώντας με τις μύτες των ποδιών σου

και άναψες κρυφά ένα τσιγάρο.

Ο καπνός γέμισε τον χώρο, η καύτρα έκαιγε τα σωθικά μου

μα πιο πολύ με είχε κάψει το άρωμα σου,

το άρωμα γυναίκας που έδινε το κορμί σου,

σαν  να ήμουν δεμένος σε πυρά, έτσι με κρατούσε.

Κάποιες νύχτες που κρυώνω, λίγο πριν να κοιμηθώ

τότε την πυρά σου επισκέπτομαι

μοναχικός διαβάτης, που θέλει τόσο να καεί

να καεί και να ελευθερωθεί.

Σε ένα ακατοίκητο μέρος του μυαλού μου

μπόρεσα και φυλάκισα μικρές στιγμές

και ύστερα σαν να ήμουνα χρυσόψαρο

τις άφησα στην γυάλα να χαθούν.

Παύλος Παυλίδης  28/07/2015    

Δύο ασημένια νομίσματα

                                                                       

Έψαχνα χρόνια για να βρω, δύο ασημένια νομίσματα

για να πληρώσω τον αναθεματισμένο τον βαρκάρη.

Εκείνον που στο στερνό μου ταξίδι,

θα με συντρόφευε για λίγο!!!

Μούσες σαν την Κίρκη με πλησίαζαν,

για να μου ψιθυρίσουν ερωτόλογα, 

με την υπόσχεση πως θα μου τα δώσουν, 

μα δεν μου τα έδωσαν ποτέ.

Από συμπληγάδες πέτρες πέρασα και έσπασα τα φτερά μου,

μα δεν τα βρήκα ούτε εκεί όπως πίστευα ο δόλιος.

Γιατρεύτηκα όμως γρήγορα και πέταξα και πάλι.

Πέταξα πολύ ψηλά , θα έφτανα τον ήλιο,

αν δεν έπιανε φωτιά όλο το κορμί μου.

Νομίσματα όμως πουθενά όσο και αν είχα ψάξει.

Τότε ελεύθερος αφέθηκα και κοίταξα την καρδιά μου.

Μόνο εκεί θαρρώ, πως δεν είχα ποτέ κοιτάξει.

Εκεί που μόνο αν είσαι αγνός μπορείς να πας να ψάξεις.

Πολύ βαθιά μέσα μου τα είχα από πάντα,

μα τούτα τα νομίσματα, ποτέ θόρυβο δεν είχαν κάνει.

Τώρα που ξέρω ότι κρατώ τον πλούτο στην καρδιά μου,

κανένα ταξίδι μακρινό, κανένα δεν με τρομάζει!!!

Παύλος Παυλίδης  26/07/2015     

Οπλίστηκα

                                                                        

Οπλίστηκα, οπλίστηκα με θέληση πολύ.

Ήθελα τον εαυτό μου να δικάσω, να με σύρω αλυσοδεμένο για να

ομολογήσω  τις αμαρτίες μου.

Δεν μπορούσα να με βλέπω να κουβαλάω τις αόρατες σιδερένιες

μπάλες της καρδιάς μου.

Έτσι με την καταδίκη μου, νόμιζα πως θα λυτρωθώ,

θα ελευθερωθώ, θα μπορούσα με άνεση στον καθρέπτη να με

κοιτάω.

Νόμιζα πως θα άνοιγα αετίσια φτερά και θα έβλεπα από εκεί

ψηλά σαν μικρογραφία τον κόσμο.

Πόσο γελασμένος ήμουνα!

Με μια του σκέψη τα εγώ μου ηλιαχτίδες γινόντουσαν,

εισχωρούσαν στις αμπαρωμένες πόρτες του μυαλού μου,

γελώντας σαρκαστικά που τόσο εύκολα τα είχαν καταφέρει,

για ακόμα μια φορά.

Η αγάπη για τον εαυτό μου πάντα υπερτερούσε του μίσους.

Σε αυτή την αναθεματισμένη ζυγαριά πάντα έβγαινε νικητής η

αγάπη.

Η αγάπη για μένα, όχι για τους άλλους.

Μα εγώ με μισούσα γιατί ανθρωπάκι στα μάτια μου έμοιαζα.

Μικρό, πολύ μικρό, που περπατούσε στις άκρες των δακτύλων των

ποδιών του για να μην πατήσει την σκιά του...

Παύλος Παυλίδης  24/07/2015     

Η ώρα της σιωπής

Είχε έρθει εκείνη η καταραμένη ώρα.

Τα μάτια ήταν χαμηλωμένα και των δυο μας.

Μάτια που άλλες φορές έψαχναν να βρεθούν με ανυπομονησία,

θέλοντας να ταξιδέψουν μαζί πέρα από τον ορίζοντα, ήταν τώρα

βουβά.

Θύμιζαν ζωγράφο που του είχαν τελειώσει τα χρώματα και έβλεπε

μισοτελειωμένο τον πίνακα του πάνω στο καβαλέτο.

Η σιωπή είχε κυριεύσει το δωμάτιο και ήταν εκκωφαντική!

Μέχρι που και μια αράχνη σκιάχτηκε και πήγε όσο μπορούσε πιο

αθόρυβα σε μια γωνιά, μαζεύοντας τον ιστό της.

Και όλα αυτά που ; Σε αυτό το δωμάτιο!

Στο δωμάτιο που φωλιάσαμε τον έρωτα μας, εκεί που τα κορμιά

μας ούρλιαζαν από χαρά όταν έβρισκε το ένα το άλλο, εκεί.

Εκεί που είχαμε πει σε αγαπώ αμέτρητες φορές, θέλοντας να

σταματήσει ο χρόνος.

Που χάθηκε αυτή η αγάπη ; Σιωπή

Που χάθηκε αυτός ο έρωτας; Σιωπή

Τι κάναμε λάθος; Σιωπή.

Αμέτρητα ερωτήματα, έβρισκαν αμέσως λύση, και η απάντηση

ήταν πάντα η ίδια : Σιωπή

Ξάφνου ένας δυνατός κρότος έσπασε την σιωπή και ύστερα και

άλλος και άλλος  ολοένα και πιο δυνατός.

Ήταν τα δάκρυα μας που έπεφταν στο πάτωμα, σχηματίζοντας

μικρές λίμνες.

Το κοινό είχε ενθουσιαστεί από την παράσταση και χειροκροτούσε

όρθιο εκτασιασμένο.

Τα δάκρυα μετά έπεφταν όλο και πιο αργά μέχρι που στέρεψαν.

Οι θεατές σταμάτησαν να χειροκροτούν.

Το έργο αυτό  μόλις είχε τελειώσει....

Παύλος Παυλίδης  23/07/2015    

Νόμιζα

Νόμιζα πως ήσουνα καπνός  που ήταν μακριά μου

μα εσύ ήσουνα φωτιά, έκαψες τα εσώψυχα μου

αφήνοντας την στάχτη για αποτύπωμα σου.

Νόμιζα πως ήσουνα γαρδένια, μύριζα το άρωμά σου

μα εσύ ήσουνα αγριοτριανταφυλλιά, με αγκάθια κοφτερά

και χάραζες την καρδιά μου.

Νόμιζα πως ήσουνα σύννεφο που δεν μπορώ να πιάσω

τα χείλη σου ήταν πύρινα, πως να τα ξεχάσω

κόλαση που αδημονώ να πάω να ξαποστάσω.

Νόμιζα πως με ορίζω εγώ, μα εσύ ήσουν το άλλο μου εγώ

πως να τα βάλω με εμένα, τα έχω όλα πια χαμένα

νόμιζα πως δεν είχα να δώσω άλλη αγάπη

και ήρθες εσύ και άφησες πίσω μόνο στάχτη.

Παύλος Παυλίδης  20/07/2015    

Βήμα

Δεν ήμουν έτοιμος για αυτό το βήμα

θύτης νόμιζα πως ήμουν, μα ήμουν το θύμα

ακροβατεί η ζωή μου σε ένα νήμα,

σε βράχο που σκάει είμαι το κύμα.

Ήρθες κοντά μου, σκιάχτηκα τόσο

σε αυτή την αγάπη, μήπως ενδώσω

φοβήθηκα πολύ, μήπως σε χάσω

μα πιο πολύ μήπως σε πιάσω.

Τώρα μακριά είσαι από μένα

σε κάθε σταθμό μου, άδεια τα τρένα

τον έρωτα μας θέλω πάλι να νιώσω

τις δύο καρδιές μας να τις ενώσω.

Παύλος Παυλίδης  19/07/2015    

Τελευταίο δάκρυ

Ένα δάκρυ δεν είναι αρκετό

να αλλάξει τον κόσμο σε ένα λεπτό

μα αν το δάκρυ είναι το τελευταίο

ίσως να αποβεί πολύ μοιραίο.

Πρέπει να ξέρεις για ποιόν το κρατάς

τα μάτια να κλείνεις σαν τον φιλάς

του πάθους να παίρνεις το μερτικό

να είναι και για τους δύο κρυφό μυστικό.

Είχα ένα δάκρυ, το είχα για σένα

μα όταν ήσουν κοντά μου είδα το ψέμα

το δάκρυ που είχα αλλού θα το δώσω

εκεί που ξέρω πως αγάπη θα νιώσω.

Τώρα που είσαι μακριά, άσε τα δάκρυα μου

γιατί πολύ τα αγαπώ γιατί είναι δικά μου...

Παύλος Παυλίδης  13/07/2015    

Ζωή και θάνατος

1. 
   

Στάχτη μετά από καύση

είναι η ζωή μας , δίχως καν παύση

κερί που θα σβήσει σε λίγο η φλόγα

είμαι εγώ σε μία αιώρα

Σύνθεση δροσερή από ροζ μπουκέτα

είμαι μαέστρος, κρατώ την μπαγκέτα

την αποσυνθέση να νοιώσω απόψε δεν θέλω

πήραν φωτιά όλα τα θέλω

Ο θάνατος πια δεν με φοβίζει

παιγχνίδι η ζωή που ξάφνου αρχίζει

σε μια σκακιέρα είμαστε πιόνια

λίγη σημασία έχει το χρώμα.

Παύλος Παυλίδης  10/07/2015