Είχε
έρθει εκείνη η καταραμένη ώρα.
Τα
μάτια ήταν χαμηλωμένα και των δυο μας.
Μάτια
που άλλες φορές έψαχναν να βρεθούν με ανυπομονησία,
θέλοντας
να ταξιδέψουν μαζί πέρα από τον ορίζοντα, ήταν τώρα
βουβά.
Θύμιζαν
ζωγράφο που του είχαν τελειώσει τα χρώματα και έβλεπε
μισοτελειωμένο
τον πίνακα του πάνω στο καβαλέτο.
Η
σιωπή είχε κυριεύσει το δωμάτιο και ήταν εκκωφαντική!
Μέχρι
που και μια αράχνη σκιάχτηκε και πήγε όσο μπορούσε πιο
αθόρυβα
σε μια γωνιά, μαζεύοντας τον ιστό της.
Και
όλα αυτά που ; Σε αυτό το δωμάτιο!
Στο
δωμάτιο που φωλιάσαμε τον έρωτα μας, εκεί που τα κορμιά
μας
ούρλιαζαν από χαρά όταν έβρισκε το ένα το άλλο, εκεί.
Εκεί
που είχαμε πει σε αγαπώ αμέτρητες φορές, θέλοντας να
σταματήσει
ο χρόνος.
Που
χάθηκε αυτή η αγάπη ; Σιωπή
Που
χάθηκε αυτός ο έρωτας; Σιωπή
Τι
κάναμε λάθος; Σιωπή.
Αμέτρητα
ερωτήματα, έβρισκαν αμέσως λύση, και η απάντηση
ήταν
πάντα η ίδια : Σιωπή
Ξάφνου
ένας δυνατός κρότος έσπασε την σιωπή και ύστερα και
άλλος
και άλλος ολοένα και πιο δυνατός.
Ήταν
τα δάκρυα μας που έπεφταν στο πάτωμα, σχηματίζοντας
μικρές
λίμνες.
Το
κοινό είχε ενθουσιαστεί από την παράσταση και χειροκροτούσε
όρθιο
εκτασιασμένο.
Τα
δάκρυα μετά έπεφταν όλο και πιο αργά μέχρι που στέρεψαν.
Οι
θεατές σταμάτησαν να χειροκροτούν.
Το
έργο αυτό μόλις είχε τελειώσει....
Παύλος Παυλίδης
23/07/2015
Η αγάπη είναι ένας πανούργος ιστός αράχνης που ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις με πρωταγωνιστές τα θύματά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρέφεται με έρωτα δάκρυα σε ισόποσες δόσεις και σε αντάλλαγμα κληρώνει εισιτήρια διαρκείας.....
Εξαιρετική προσέγγιση για ελεύθερα σκεπτόμενους από δεσμά....
Πολύ καλό Παύλε! Συνέχισε σ αυτό το νέο είδος και θα ανακαλύψεις ένα νέο σου κομμάτι που περιμένει να αρθρώσει.
Το ωραίο με την ποίηση είναι ότι ο καθένας το βλέπει από την δικιά του οπτική γωνία. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία.
ΔιαγραφήΉρθε η ώρα της σιωπής!
ΑπάντησηΔιαγραφή