Χαμένες Αγάπες

 

Τις είπαν χαμένες αγάπες.

Άλλες ήταν ανεκπλήρωτοι έρωτες με μεγάλες προσδοκίες,

καράβια ήταν που τα είδαμε να φεύγουν,

να έχουν σηκώσει την μπουκαπόρτα και εμείς αλαφιασμένοι

από το τρέξιμο για να τα προλάβουμε ,

σαν χαζοί τα κοιτάγαμε, σε μια άδεια προβλήτα.

Απόνερα μόνο αφήσανε!!!

Άλλες ξεκίνησαν σαν όνειρα και κατέληξαν σε εφιάλτες,

που δεν θέλουμε να τους θυμόμαστε.

Τα πράσινα φύλλα γίνανε κίτρινα, βαρύς θα είναι φέτος

ο χειμώνας...

Οι χειρότερες ίσως ήτανε αυτές που νομίζαμε

ότι ξέραμε πολύ καλά τον άλλον,

σαν να βλέπαμε τον ίδιο τον εαυτό μας.

Παραβλέψαμε όμως το σημαντικότερο:

Πως νομίζεις ότι γνωρίζεις τον άλλον όταν δεν ορίζεις

τον ίδιο σου τον εαυτό;

Μοιάζουν οι χαμένες αγάπες με τα δέντρα που τα ξεγελάει

μέσα στον χειμώνα η πολύ η ζέστη και νομίζουν πως ήρθε

επιτέλους η άνοιξη.

Βιάζονται να ανθίσουν, αλλά είναι τελείως άγουρα.

  

Τις είπαν χαμένες αγάπες.

Μα, δεν χάνει κανείς από την αγάπη.

Χάνει άμα δεν αφεθεί ελεύθερος το είναι του να δώσει,

άμα τον έρωτα στο πετσί του δεν έχει νοιώσει,

άμα δεν κλάψει σαν παιδί όλο το βράδυ

μουσκεύοντας το μαξιλάρι που έχει για μοναδική συντροφιά.

Τις είπαν χαμένες αγάπες.

Μα, οι χαμένες αγάπες δεν αξίζουν.

Παράσημα τσίγκινα είναι κρεμασμένα στο πέτο.

παράσημα αόρατα που μας στοιχειώνουν!!!

Καμιά φορά είναι αβάσταχτο το βάρος τους, μα...

μα άμα γνωρίσεις την πραγματική αγάπη, τότε...

τότε όλα  αυτά αποκτούν τεράστια αξία, γίνονται χρυσά

φωτίζουν με την αόρατη λάμψη τους

την πληγωμένη καρδιά μας,

δείχνοντας μας τον δρόμο της ευτυχίας.

Παύλος Παυλίδης  30/07/2015    

 Υ.γ. Αφιερωμένο στην Frau