Αποστειρωμένος

Σε μια αεροστεγή γυάλα κλεισμένος,

το οξυγόνο διόλου δεν μου περισσεύει,

κάθομαι ακίνητος, περιμένοντας υπομονετικά

το μοιραίο να συμβεί, δίχως εγώ να το ορίζω.

Πολλοί ζηλεύουν την τύχη μου, να είμαι τόσο καθαρός,

απαλλαγμένος από τα μικρόβια της ζωής, αποστειρωμένος,

ατσαλάκωτος, φορώντας κάθε μέρα τα καλά μου,

χαρίζοντας απλόχερα σε όλους, ένα μεγάλο ψεύτικο χαμόγελο!

Εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ούτε και εγώ ο ίδιος,

έσπασε η γυάλα !!!

Αμέτρητα μικρά κομματάκια γυαλιού και άπλετο οξυγόνο,

γυρεύουν να ορμήσουν στο κορμί μου,

να με μπολιάσουν με ανθρώπινες ενοχές,

να με κάνουν επιρρεπή στο λάθος...

Νομίζω ότι τώρα αρχίζω πια να ζω,

κάνοντας λάθη, το ένα μετά το άλλο

για πρώτη φορά νιώθω πως τον εαυτό μου πλησιάζω,

τον εαυτό μου, που χρόνια τον είχα για χαμένο!!!

Παύλος  Παυλίδης  14/12/2015