Με έκλεισες μέσα

 

Γύρισες πολλές φορές το κλειδί στην κλειδαριά,

χωρίς να κοιτάξεις τι αφήνεις πίσω σου,

χωρίς να ακούσεις τις φωνές της συνείδησής σου,

χωρίς να ακούσεις τις φωνές μου.

Έτρεξα ξωπίσω σου να σε προλάβω, μα η πόρτα ήταν κλειστή.

Ήταν κλειστή σαν την καρδιά σου όταν σε πρωτογνώρισα.

Θυμάσαι που μου είχες δώσει το κλειδί του σπιτιού σου;

Μαζί με αυτό σου δίνω και την καρδιά μου, μου είπες!!!

Γιατί δεν ακούς που σου φωνάζω;

Γιατί δεν βλέπεις πόσο σε αγαπώ;

Ακόμα νιώθω την μυρωδιά από το άρωμα σου,

ακόμα ακούω την καρδιά σου να χτυπά,

τα δάχτυλα σου να ψάχνουν το κορμί μου,

στις φωτογραφίες σε βλέπω να μου χαμογελάς.

Γιατί δεν ακούς;

Η παρουσία σου, έστω και αν λείπεις είναι εκκωφαντική,

μου τρυπάει σαν σφαίρα το μυαλό,

με σκοτώνει έστω και αν είμαι ζωντανός,

με όση δύναμη έχω σου φωνάζω...

Άνοιξε την πόρτα, σε παρακαλώ...

Παύλος  Παυλίδης  17/12/2015