Χειμώνας

Έπεσε βαρύς τούτος ο χειμώνας....

Δεν έφταιγε η παγωνιά,

εσύ ήσουν μακριά μου.

Ήθελα το γυμνό  κορμί σου για να ζεσταθώ,

τα δυο σου χείλη για να ξαποστάσω.

Έμεινα όμως με το βλέμμα αδειανό να κοιτώ στο τζάκι,

 λίγο πριν  τα κούτσουρα φιλήσουν τις φλόγες

στάχτες  λίγο πριν να γεννούν.

Γιατί θα πρέπει η αγάπη να πονά;

Γιατί ο έρωτας,

πρέπει δάκρυα να μας δίνει;

Στον έρωτα δεν υπάρχουνε γιατί.

Την οδύνη ή την ηδονή,

πως να την ορίσεις;

Υπάρχουν μόνο δυο μικροί θεοί που γίνονται ένα,

πριν ηττηθούν τα έρμα τα κορμιά τους.

Ο έρωτας μου είσαι εσύ,

τι και αν είσαι μακριά μου....

Έπεσε βαρύς τούτος ο χειμώνας.

Μα εμένα δεν με νοιάζει....

Παύλος Παυλίδης 28/12/2016

Ένα χωράφι

Ένα χωράφι απόμερο είχε το ριζικό μου.

Ο ήλιος δεν το έβλεπε, οι αέρηδες το χτυπούσαν.

Αγκαθιές είχε παντού και μαύρες πέτρες σκόρπιες.

Από δαίμονες και από θεούς, ήταν παρατημένο.

Όταν το πρωτοείδα έκλαψα, μου έφυγε ένα δάκρυ.

Το δάκρυ μου ήταν καυτό, έσπασε τις πέτρες!!!

Έτσι σε μία άκρια, φύτρωσε ένα λουλούδι.

Η ομορφιά δεν κρύβεται, όσο και αν το θελήσεις!!!

Πλέον δεν ήτανε για μένα, απλά ένα χωράφι.

Ήταν για μένα ο ήλιος μου, ήταν η θάλασσα μου

ήταν αστέρι της ευχής που έπεσε ένα βράδυ,

επάνω στο χωράφι μου και άφησε σημάδι!!!

Έσκαψα πολύ βαθιά, για να σπείρω τα όνειρα μου.

Με αγάπη πολύ τα μπόλιασα, τους έβαλα και θάρρος.

Έπειτα έριξα δάκρυα, ανθρώπινα να είναι.

Άφησα και λίγες αγκαθιές για να μου δίνουν πόνο,

γιατί άμα δεν πονάς, δεν ξέρεις αν υπάρχεις!!!

Ένα χωράφι απόμερο είχε το ριζικό μου.

Φράχτες δεν του έβαλα,

ελεύθερο να νιώθει....

Παύλος Παυλίδης 27/12/2016

Πίνακας: Iris Sun

Θυμάμαι...

Τις άσπρες νύχτες, τις νύχτες εκείνες

που δεν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό, φοβάμαι...

Φοβάμαι, πως ελεύθερα θα ονειρευτώ.

Χωρίς βαρίδια λέει, θα είναι το κορμί μου.

Μακριά ελεύθερος θα αρμενίζω,

σαν πουλί από ψηλά τον κόσμο θα κοιτάω,

πως όνειρα με χρώματα, δικά μου θα τα κάνω.

Τι αμαρτία είναι να φοβάσαι τα όνειρα σου !!!

Εκείνο τον κόσμο που είσαι ελεύθερος,

να μην τον θες κοντά σου.

Ύστερα έρχεται δειλά, το πρωινό.

Εκεί με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, πάντα θυμάμαι.

Θυμάμαι όσους άθελα μου πλήγωσα,

ταπεινά σκύβω το κεφάλι.

Πιο πολύ θυμάμαι όμως, όσους με πόνεσαν!!!!

Όχι, δεν τους κρατώ καμιά κακία.

Με κακία και μίσος είσαι ένας κρίκος αδύναμος,

που τον πότισε η σκουριά.

Ένας κρίκος, έτοιμος να σπάσει.

 Απλώς θυμάμαι...

Θυμάμαι όσο πρέπει, για να γινώ πιο δυνατός,

πίσω να μην κοιτάω, άπιαστα όνειρα να μην τα κυνηγάω.

Απλώς θυμάμαι, δεν ξεχνώ...

Παύλος Παυλίδης 19/12/2016

Τα χρόνια της σιωπής

Είχαν έρθει τα χρόνια της σιωπής.

Οι άνθρωποι μεταξύ τους δεν μιλούσαν.

Παγωμένα ανδρείκελα που τα άκρα τους κινούσαν,

χωρίς να ακούγεται ένα σ’αγαπώ.

Τα συναισθήματα ήταν πλέον άγνωστη λέξη.

Στα σκουπίδια, τα πετάξανε θαρρώ.

Κακοφόρμισαν φαίνεται, αφού χρήματα δεν τα ορίζαν,

σε ένα κόσμο, που ήθελε να μοιάζει ιδανικός.

Κόσμος της τεχνολογίας, κόσμος των αποδοχών,

των απολαύσεων, των αμέτρητων εγώ!!!

Τι ειρωνεία....

Έξω από το παράθυρο μου βλέπω μόνο γέρους,

να ψάχνουν σε σκουπίδια.

Παιδιά να μην έχουν φαγητό.

Άνθρωποι δεν έχουνε πια σπίτια....

Κατευθείαν τους στέλνουν στο γκρεμό!!!

Είχαν έρθει τα χρόνια της ντροπής...

Κανένας δεν μιλούσε για πράγματα σημαντικά...

Και εγώ που τα γράφω αυτά, τώρα θα σας αφήσω.

Έχω επείγον μήνυμα ...στο κινητό!!!

Παύλος Παυλίδης 15/12/2016

Μοίρα

 

Κάποτε...

Ίσως σε μια άλλη μου ζωή.

Χρήματα υπήρχαν πάνω μου.

Οι φίλοι που είχα δίπλα μου, πάντα μου χαμογελούσαν.

Πανοπλία φορούσα λαμπερή, στα σύννεφα πετούσα.

Αφού είχα τόση δύναμη ο κόσμος όλος θα έπρεπε,

σε εμέ, να προσκυνήσει!!!

Ένιωθα ανίκητος, τα μάτια μου γυαλίζαν!!!

Δεν υπολόγισα όμως σωστά, την μοίρα των ανθρώπων.

Ξάφνου, η πανοπλία έγινε βαριά, δεν άντεχε τόσο βάρος.

Έπεφτα από ψηλά.

Ασήμαντη στάλα της βροχής στο χώμα πριν στραγγίξει.

Βρέθηκα κάτω από την γη, δεν έβλεπα μπροστά μου.

Μέσα σε βούρκους σύρθηκα, χόρευα μες στις λάσπες.

Οι φίλοι μου ήταν κόλακες, χάθηκαν σαν ποντίκια.

Τελείως μόνος βρέθηκα .....

Ξεγυμνωμένος άρχοντας με σπασμένα τα φτερά του.

Είδα αλήθειες τρομερές, να στέκονται μπροστά μου.

Τότε μονάχα σκέφτηκα αν ο άνθρωπος την μοίρα του ορίζει,

τότε που ήμουν μοναχός, εγώ ... και ο εαυτός μου.

Ναι, είναι η μοίρα ένα θεριό που άσχημα δαγκώνει.

Μα είναι και ο άνθρωπος ένα θεριό επίσης!!!

Κάποτε...

Εγώ ο άνθρωπος!!!

Βρήκα το θάρρος,

μέσα από τις στάχτες μου να ξαναγεννηθώ!!!!

Παύλος Παυλίδης 05/12/2016

Μην τον μετράς άλλο τον χρόνο

 

Μην τον μετράς άλλο τον χρόνο, όταν είμαστε μαζί.

Μην μου στερείς, ούτε μια στιγμή από την ζωή μου.

Ο χρόνος, είναι μια αράχνη μαύρη που υφαίνει,

ένα θανάσιμο ιστό.

Πες μου αν το θεωρείς τυχαίο΄

δεν τελείωσε ποτέ του, ούτε ένα ανθρώπινο πλεχτό!!!!

Έχε μονάχα μέσα σου ζωντανή, την φλόγα της αγάπης.

Κρυώνω, θέλω στην αγκαλιά σου να χωθώ.

Στον έρωτα σου, θέλω να χαθώ....

Άσε με να κλείσω τις πληγές μου.

Όμορφο τριαντάφυλλο, χωρίς αγκάθια δεν θωρώ!!!

Το πάθος που έχω στην καρδιά μου ξεχειλίζει,

άσε με κοντά σου να σταθώ.

Μαζί σου θέλω να ωριμάσω,

αιχμάλωτος στον έρωτα σου, να παραδοθώ.

Μην τον μετράς άλλο τον χρόνο.

Χαμένοι είμαστε και οι δυο!!!

Παύλος Παυλίδης 29/11/2016

Μέσα μου

Μέσα μου, έχω άσβεστη φωτιά.

Με καίει σιγά – σιγά,

χωρίς να αφήνει σημάδια στο κορμί μου.

Δεν έχω πυξίδα για να ξέρω που πατάω,

δεν έχω χάρτη, μήπως τύχει και χαθώ.

Ένας τεράστιος, μαύρος ήλιος με οδηγεί!!

Εγώ τυφλός τον ακολουθώ....

Μέσα μου δεν με ορίζω.

Ξεκούρδιστο ρολόι είμαι,

που από τους δείκτες θέλω να πιαστώ.

Χαμένος είμαι μέσα στον χρόνο,

δεν ξέρω, άμα πρέπει να βιαστώ.

Μέσα μου δεν ξέρω αν υπάρχεις.

Δεν ξέρω αν υπάρχω, ούτε και εγώ!!!

Το γκρεμό, όλο και πλησιάζω.

Μείνε μακριά μου, σε παρακαλώ...

Παύλος Παυλίδης 21/11/2016

Θέλω

Έχω ανάγκη τόσα να σου πω..

Τόσα πολλά, όσα είναι τα θέλω μου.

Αλλά εσύ, δεν είσαι εδώ...

Κάποτε μου ψιθύριζες, όταν έπεφτε η βροχή.

Στην άμμο πάνω μου έγραφες, το κύμα πριν να σκάσει.

Στο σώμα μου ζωγράφιζες, πριν φύγει η νυχτιά.

Που πήγαν όλα αυτά, θα ήθελα τώρα να μου πεις.

Mα εσύ, κωφεύεις....

Δεν έχεις κάτι να μου πεις;

Ίσως σε έπνιξε η αγάπη μου,

δέντρο που μεγάλωσε γρήγορα και έβγαλε κλαδιά.

Η ίδια η αγάπη όμως έσβηνε τα θέλω μου,

όταν πέρνανε φωτιά.

Από μια χαραμάδα, έλα και ρίξε λίγο φως.

Xάραξε με, έστω για μια ύστατη φορά!!!

Έχω ανάγκη τόσο να σε δω.

Πες μου, γιατί είσαι μακριά;

Παύλος Παυλίδης 15/11/2016

Πεθαίνω

 

Πεθαίνω, όπως με κοιτάζεις,

έλα κοντά μου μην διστάζεις,

κάνε εσύ το πρώτο βήμα,

στον έρωτα σου είμαι θύμα.

Πεθαίνω για ένα σου χάδι,

τρυφερό μες στο σκοτάδι,

φωτιά να βγάζει το κορμί σου,

να καίγομαι και εγώ μαζί σου.

Πεθαίνω για σένα χίλιες φορές,

στου έρωτα σου τις χαρακιές

στα χείλη σου πάνω θα αφεθώ,

για να μας βρει το πρωινό.

Πεθαίνω όταν το κορμί σου ακουμπάω,

πάνω από τα σύννεφα ψηλά πετάω,

δεν έχω λέξεις, για να σου πω τι νιώθω

τα λόγια μου χάνω με τόσο πόθο.

Παύλος Παυλίδης 14/11/2016

Αερικό

 

Τα μάτια της καρδιάς σου ήταν χαμένα,

τα μάτια του προσώπου σου ήταν βουβά.

Ήσουν ένα αερικό, που πλανιόσουν μες στις σκόνες,

τα αισθήματα σου, τεράστια μηδενικά.

Όμως με άγγιξες, όπως κανείς!!!!

Νόμιζα πως μαζί σου, θα πετάξω.

Νόμιζα πως από τα δεσμά μου, θα ελευθερωθώ.

Ο έρωτας μου έστησε καρτέρι, προς του χάρου την μεριά!!!

Τι και αν φόραγες μαύρα;

Χιλιάδες χρώματα είδα κοντά σου, να θέλουν να βρεθούν.

Αρώματα αιθέρια, ένιωσα να σε ακολουθούν.

Σαν μάγισσα με είχες πλανέψει,

έστω και αν δεν κοίταξες, μες στα μάτια μου ποτές!!!

Εγώ μόνος μου, θεά σε είχα πλάσει.

Με έπνιγες όλο και πιο πολύ, όσο περνούσε ο καιρός.

Μου έδινες σκοτάδι, όταν εγώ σου έδινα το φως!!!

Λίγο πριν να φύγω, γύρισα να σε κοιτάξω.

Ήσουν εκεί ακίνητη, όπως πάντα δυστυχώς...

Ξέχασες, ξέρεις να μου δώσεις λίγο αγάπη.

Χωρίς αγάπη θα ήμουνα φτωχός!!!

Παύλος Παυλίδης 07/11/2016

Υ.γ. Εμπνευσμένο από τον υπέροχο πίνακα της Iris Sun

Ακίνητος

Φαινομενικά, είμαι ακίνητος....

Ίσως με πεις απαθή, αναίσθητο.

Έναν άνθρωπο άκοπο, αδιάφορο στις εξελίξεις.

Πόσο λάθος κάνεις!!!

Οικτρά πλανάσαι!!!

Απλώς με πάγωσες, με μία σου ματιά.

Εκεί που έβλεπα αγάπη, είδα μίσος ξαφνικά!!!

Με αποσβόλωσες....

Έχεις σκεφτεί ποτέ σου πόσο κοντά είναι η αγάπη και το μίσος;

Ένα λουλούδι δρόμος είναι!!!

Μέχρι που να μυρίσεις το όμορφο λουλούδι,μαραίνεται...

Μετά τα ξεψυχισμένα άοσμα χρώματα κοιτάς!!!!

Που πήγε τόση αγάπη;

Που πήγε τόσο πάθος;

Πως χάθηκαν όλα σε μια βραδιά;

Ο άνθρωπος με λάθη τρέφεται,

όταν ο έρωτας το μίσος συναντά !!!

Φαινομενικά, είμαι ακίνητος...

Δεν είμαι όμως.

Ψάχνω να βρω που βρίσκομαι, στον χρόνο που κυλά.

Μια καρδιά που αγάπησες, ποτέ σου δεν ξεχνάς!!!

Παύλος Παυλίδης 02/11/2016