Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Νόμιζα




Νόμιζα πως ήσουνα καπνός  που ήταν μακριά μου

μα εσύ ήσουνα φωτιά, έκαψες τα εσώψυχα μου

αφήνοντας την στάχτη για αποτύπωμα σου.

Νόμιζα πως ήσουνα γαρδένια, μύριζα το άρωμά σου

μα εσύ ήσουνα αγριοτριανταφυλλιά, με αγκάθια κοφτερά

και χάραζες την καρδιά μου.

Νόμιζα πως ήσουνα σύννεφο που δεν μπορώ να πιάσω

τα χείλη σου ήταν πύρινα, πως να τα ξεχάσω

κόλαση που αδημονώ να πάω να ξαποστάσω.

Νόμιζα πως με ορίζω εγώ, μα εσύ ήσουν το άλλο μου εγώ

πως να τα βάλω με εμένα, τα έχω όλα πια χαμένα

νόμιζα πως δεν είχα να δώσω άλλη αγάπη

και ήρθες εσύ και άφησες πίσω μόνο στάχτη.


Παύλος Παυλίδης  20/07/2015    



1 σχόλιο:

  1. Ειναι ευχάριστο να ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δε γνωρίζαμε προηγουμένως...κόντρα σε ο,τι πιςτευαμε. Προσωπικά δε νομίζω, είμαι σίγουρη ότι απόλαυσα τις στιγμές που διάβαζα το ποίημα αυτο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή