
Νόμιζα
πως ήσουνα καπνός που ήταν μακριά μου
μα
εσύ ήσουνα φωτιά, έκαψες τα εσώψυχα μου
αφήνοντας
την στάχτη για αποτύπωμα σου.
Νόμιζα
πως ήσουνα γαρδένια, μύριζα το άρωμά σου
μα
εσύ ήσουνα αγριοτριανταφυλλιά, με αγκάθια κοφτερά
και
χάραζες την καρδιά μου.
Νόμιζα
πως ήσουνα σύννεφο που δεν μπορώ να πιάσω
τα
χείλη σου ήταν πύρινα, πως να τα ξεχάσω
κόλαση
που αδημονώ να πάω να ξαποστάσω.
Νόμιζα
πως με ορίζω εγώ, μα εσύ ήσουν το άλλο μου εγώ
πως
να τα βάλω με εμένα, τα έχω όλα πια χαμένα
νόμιζα
πως δεν είχα να δώσω άλλη αγάπη
και
ήρθες εσύ και άφησες πίσω μόνο στάχτη.
Παύλος Παυλίδης
20/07/2015
Ειναι ευχάριστο να ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δε γνωρίζαμε προηγουμένως...κόντρα σε ο,τι πιςτευαμε. Προσωπικά δε νομίζω, είμαι σίγουρη ότι απόλαυσα τις στιγμές που διάβαζα το ποίημα αυτο!
ΑπάντησηΔιαγραφή