Το πιόνι

Πάνω από μια σκακιέρα κάθομαι σκεπτικός.

Τα κομμάτια όλα στην σειρά , περιμένουν, ακίνητα!

Οι πύργοι, τα άλογα, οι αξιωματικοί,

η βασίλισσα, ο βασιλιάς, τα στρατιωτάκια,

όλα θέλουν να πάρω την θέση τους!

Θέλουν να πολεμήσω για αυτά,

να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση!

Το δίλημμα μεγάλο και η πρόκληση τεράστια,

στην σκακιέρα της ζωής ποιο πιόνι διαλέγεις να είσαι;

Άλογο ελεύθερο αφέθηκα πάνω από φράχτες να πηδάω,

μα είχα αφήσει τα νώτα μου ακάλυπτα.

Ευθύς πύργος έγινα και μετά αξιωματικός,

ο βασιλιάς κινδύνευε μόνος του να μείνει,

αφού η τρελή βασίλισσα, μόνη της τριγυρνούσε.

Μα οι μάχες ήταν παντού, μάχες σώμα σώμα.

Στρατιώτης έτσι έγινα πηγαίνοντας αργά βήμα , βήμα

γνωρίζοντας από πριν ότι θα θυσιαζόμουν...

Πάνω από μια σκακιέρα βρίσκομαι,

εγώ και τα όνειρα μου.

Τα πιόνια είναι ακόμα ακίνητα, εμένα περιμένουν,

να κάνω μια κίνηση, πιο πιόνι να διαλέξω,

μα εγώ έχω ένα άλλο δίλημμα, ένα πιο μεγάλο.

Το χρώμα μου είναι δύσκολο, πιο χρώμα να επιλέξω.

Το άσπρο για να κάνω την πρώτη κίνηση,

ή το μαύρο, για να περιμένω ;

Παύλος  Παυλίδης  27/10/2015    

Φοβάμαι

"

Όλα γύρω μου γυρίζουν,

νιώθω να χάνομαι σε ένα απέραντο κενό,

όμως είμαι ακίνητος!

Έδωσα αυτά που είχα να δώσω με ανιδιοτέλεια,

με γνώμονα το θέλω, χωρίς να με νοιάζει τι θα φορώ

όταν θα ερχόντουσαν οι χειμώνες.

Πίστευα ότι όταν θα έφταναν εκείνες οι στιγμές,

θα ήσουνα εκεί να με ζεστάνεις,

θα έκανες ότι θα έκανα και εγώ, τα αυτονόητα,

μα οικτρά πλανεύτηκα...

Κρυώνω, κρυώνω πολύ...

Η παγερή καρδιά σου με έδιωξε μακριά,

εκεί που δεν μπορούν να με ζεστάνουν

οι στάχτες, από καμένα ξύλα.

Αποκαΐδια βλέπω μόνο και εσένα. 

Και εσύ στάχτη είσαι, βρώμικη....

Χάνομαι στο λαβύρινθο του μυαλού μου,

σκέφτομαι τι έκανα λάθος,

τι θα μπορούσα να διορθώσω,

τι θα μπορούσα να κάνω, για να είμαστε όπως παλιά.

Τι;

Άναρχες σκιές με ζυγώνουν, τρέμω όχι από το κρύο,

αλλά φοβάμαι την μοναξιά, φοβάμαι, φοβάμαι..

Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι μόνο εγώ σε αγάπησα....

Παύλος  Παυλίδης  26/10/2015    

Καταιγίδα

Το χαμόγελο σου, μια μικρή σταγόνα

κρυμμένη πίσω από ένα γκρίζο σύννεφο.

Τόσο γλυκό, μα τόσο!

Όλοι περίμεναν πως θα βγει λαμπρός ο ήλιος,

μα εσύ με άγγιξες απρόσμενα...

Πύκνωσαν τα σύννεφα στου μυαλού τη ζάλη,

πύκνωσαν και φέρανε βροχή.

Τα χείλη σου ρίχνανε ριπές  αγάπης στο πρόσωπο μου,

μαστιγώνοντας το ξανά και ξανά.

Είχαμε αφεθεί στου πάθους την δύνη...

Έβλεπα γύρω μου αστραπές σε ξάστερο ουρανό,

άκουγα την καρδιά σου να χτυπά,

αντίθετα με τους λεπτοδείκτες.

Όλες μας οι αισθήσεις είχαν υποκλιθεί,

στο μεγαλείο της στιγμής,

στο μεγαλείο του έρωτα!

Στο μάτι του κυκλώνα τώρα ήμασταν,

δέσμιοι της καταιγίδας,

ανήμποροι να ελευθερώσουμε τα  γυμνά κορμιά μας..

Όταν ο χρόνος ξεκίνησε να κυλάει και πάλι

γέμιζες την αγκαλιά μου ...

Παύλος  Παυλίδης  23/10/2015    

Εξοστρακισμός

Έγραψες το όνομα μου, αχνά σε ένα όστρακο.

Με αποστροφή, σαν να μην υπήρχα ποτέ για σένα

στην ζωή σου και το πέταξες.. μακριά.

Ούτε γύρισες πίσω ποτέ να κοιτάξεις, αν έσπασα,

αν έγινα κομματάκια..

Δεν ρώτησες ποτέ να μάθεις, το πως νιώθω.

Όλα τα ήξερες, εσύ !

Τα βράδια που έκλαιγα γοερά, που ήσουνα ;

Στα μάτια πότε με κοίταξες τελευταία φορά,

μήπως θυμάσαι ;

Πότε μου είπες σ’αγαπώ;

Μην με κοιτάς έτσι σαν χαμένη.

Για να κρατηθεί ένας έρωτας χρειάζονται δύο!

Ποτέ σου, δεν το κατάλαβες αυτό.

Τώρα πια είμαι πολύ μακριά από σένα.

Πέρασε πολύς καιρός...

Η βροχή έσβησε από το όστρακο το όνομα μου

και εσένα από τα όνειρα μου.

Ξέρεις...

έγραψα μονάχος το όνομα μου σε ένα χαρτί,

το έβαλα σε μια μποτίλια και το πέταξα στην θάλασσα...

Παύλος  Παυλίδης  21/10/2015     

Πτώση

Με κράταγες, εσύ με είχες, μόνο εσύ..

Μέσα στα χέρια σου, μια μικρή πέτρα ήμουν,

μια πολύ μικρή ...

Και μετά με άφησες να πέσω κάτω, από πολύ ψηλά.

Έτσι απλά...

Βρέθηκα ξαφνικά στο απόλυτο κενό.

Φόβος και κρύος ιδρώτας, διαπερνούσε το κορμί μου.

Έπεφτα, έπεφτα, έπεφτα...

Δεν ήξερα που θα σταματήσω.

Απλώς είχα αφεθεί ελεύθερος στην πτώση,

γνωρίζοντας από πριν πως θα χτυπήσω...

Στιγμή με στιγμή όμως,

αποκτούσα, όλο και περισσότερη δύναμη!

Αν και μικρή πετρούλα, ένοιωθα δυνατός σαν βράχος.

Δεν με ένοιαζε πια άμα πονέσω

μα αν θα παραμείνω δυνατός ...

Παύλος  Παυλίδης  16/10/2015    

Αδιάψευστοι Μάρτυρες

Να που είχε φτάσει εκείνη η ώρα,

η ώρα της αλήθειας.

Η ώρα που δεν ορίζεται με χρόνο,

αλλά με χαρά, ή με πόνο...

Πες μου, με αγαπάς;

Πόσο απλή ερώτηση, φαινομενικά, μα...

πρέπει να έχεις καθάρια ψυχή,

γιατί οι απαντήσεις, είναι μονολεκτικές.

Πόσες αλήθειες και πόσα ψέμματα κρύβονται

μέσα σε ένα ναι, ή σε ένα όχι!

Τεράστιες αλήθειες και τεράστια ψέμματα....

Υπάρχουν όμως οι αδιάψευστοι μάρτυρες.

Τα μάτια, εκεί που δεν μπορείς να κρυφτείς,

εκεί που μπορείς να χαθείς κοιτάζοντας τα, μα ..

είσαι σίγουρος ότι θα βρεις, μεγάλες απαντήσεις.

Αδιάψευστος μάρτυρας που καρτερικά παραμονεύει,

για να γίνει πρωταγωνιστής και η σιωπή...

Δεν μιλά, μα είναι πάντα εκεί, τοίχος,

που όσο πάει και μεγαλώνει..

Αλήθεια, με αγαπάς;

Παύλος  Παυλίδης  13/10/2015     

Μην

Μωρό μου, μονάκριβο μου κοριτσάκι, μη...

Μη με κοιτάς με αυτό το παραπονεμένο βλέμμα,

δεν έχω απαντήσεις σε όλα και το ξέρεις, μη ...

Μη νομίζεις πως όταν είμαι μακριά σου,

η σκέψη μου δεν βρίσκεται κοντά σου, μη..

Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις σε παρακαλώ

ο κόσμος είναι πολύ πιο όμορφος, όταν τον βλέπεις

με τα μάτια ενός μικρού παιδιού, μη...

Μη αφήσεις κανένα να σου κόψει τα φτερά

εσύ πολύ ψηλά θα πας, γιατί πολύ απλά το αξίζεις, μη....

Μη κλαις για το χθες, το αύριο έχει ήδη έρθει ήδη δίπλα σου,

περιμένοντας  εσύ να το οδηγήσεις, μη...

Μη πιστέψεις ποτέ σου ότι τα λάθη σου είναι εχθροί,

φίλοι είναι, που πρέπει να τους προσέχεις  λίγο..παραπάνω

μη..

Μη το βάζεις κάτω, ψάχνε μέσα σου συνέχεια να βρεις,

που είναι ο καθρέπτης της ψυχής σου και...

όταν τον βρίσκεις, μωρό μου να χαμογελάς,

να φωτίζεις τον κόσμο με αυτή την υπέροχη ματιά σου.

Μη...

Μη φοβάσαι να δίνεις απλόχερα αγάπη, αγάπη σε όλους

ακόμα και σε αυτούς που σε φθονούν.

Η αγάπη όλα τα νικάει, μη...

Μη την φοβάσαι την αγάπη!!!!

ΜΗΝ...

Κλεισμένα παντζούρια

Κλεισμένα παντζούρια,

άδεια η ψυχή.

Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, οι σκέψεις επίμονες.

Άπιαστα φαντάσματα που όχι μόνο σε φοβίζουν,

αλλά και σε τρελαίνουν.

Τα μάτια έχω κλειστά.

Νομίζω ότι κοιμάμαι,

αλλά πως να κοιμηθώ;

Πως να σβήσω την μορφή σου;

Πως να αφήσω το καταραμένο φως που χτυπάει αλύπητα

τα παντζούρια, να τρυπώσει  μέσα από τις χαραμάδες;

Σαν να ήταν χθες.

Σε αυτό εδώ το κρεββάτι,

ζούσαμε τον έρωτα μας.

Να σου πω κάτι;

Ακόμα έχω πάνω μου ,την μυρωδιά από το κορμί σου.

Ακόμα τα χέρια σου νοιώθω να με ταξιδεύουν,

τα μακριά μαλλιά σου να χαϊδεύουν το στήθος μου.

Μα εσύ, δεν είσαι εδώ.....

Εγώ ξεκούρδιστη κιθάρα γρατζουνάω.

Μαχαιριές οι ήχοι στα αυτιά μου,

που όσο πάνε και δυναμώνουν.

Διόλου δεν με νοιάζει, αφού μόνος τους ακούω..

Παύλος  Παυλίδης  9/10/2015       

Δύο ώρες

 

Είχαμε δύο ώρες, δύο ολόκληρες ώρες ....

Μέσα σε αυτές έπρεπε να χωρέσουν,

όλα τα συναισθήματα μας, όλο το είναι μας, όλο το σύμπαν.

Ο χρόνος είναι αδυσώπητος εχθρός, ποτέ φίλος δεν πιάνεται.

Δεν τον βλέπεις, αερικό είναι που σε κοροϊδεύει,

κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο με τα δευτερόλεπτά του.

Στα μάτια κοιταχτήκαμε, είδαμε το ρολόι.

Είχε έρθει εκείνη η ώρα, η στιγμή, που δεν υπάρχουν λόγια,

τα κορμιά μόνο μιλάνε, τα γυμνά κορμιά...

Τα χείλη μας έβγαζαν φωτιά,

τα σφαλισμένα μάτια, σαν φάροι στο πέλαγος αναβόσβηναν

φωτίζοντας τις μεγάλες, μικρές...στιγμές μας.

Είχαμε παραδοθεί ο ένας στον άλλον

δεν υπήρχε τίποτα, μα τίποτα ενδιάμεσά μας,

τίποτα, που να μπορούσε να μας χωρίσει.

Ξέραμε και οι δυο όμως, ότι πλανόμαστε οικτρά,

το αναθεματισμένο ρολόι δεν είχε σταματήσει ποτέ,

ούτε λεπτό να μας κυνηγάει.

Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω την τελευταία σου ματιά,

λίγο, πριν κλείσω αδύναμα την πόρτα.

Δύο ώρες...

Παύλος  Παυλίδης  7/10/2015       

Μη μου ζητάς

 

Μη μου ζητάς να φυλακίσω τις σκέψεις μου,

μη μου ζητάς να φυλακίσω τα όνειρα μου,

μη μου ζητάς να μη σε αγαπώ ...

Ελεύθερος θέλω να αφήνομαι, να ανοίγω τα φτερά μου,

να ακουμπάω τον ήλιο και ας καίγομαι.

Να περπατάω μαζί σου σε ερημικές αμμουδιές,

με παρέα ένα κόκκινο φεγγάρι.

Μη μου ζητάς να αλλάξω,

έκανα πολλά χρόνια να βρω τον εαυτό μου.

Στα χρόνια τα πέτρινα είχα τραύματα

σε όλο το κορμί μου και ήρθες εσύ,

να τα γιατρέψεις με τα φιλιά σου.

Ένα, ένα....

Μη μου ζητάς το παρελθόν να θυμάμαι.

Άφοβη σκιά είναι πια.


Την έχω μαζί μου και απλώς με ακολουθεί.

Στέκομαι εδώ απέναντι σου, στα μάτια σε κοιτάω,

έτοιμος να κάνω ένα μεγάλο υπέροχο ταξίδι.

Ένα ταξίδι που θέλω τόσο,να το κάνουμε μαζί.

Έλα πιάσε μου το χέρι...

Παύλος  Παυλίδης  4/10/2015