Καταιγίδα

Το χαμόγελο σου, μια μικρή σταγόνα

κρυμμένη πίσω από ένα γκρίζο σύννεφο.

Τόσο γλυκό, μα τόσο!

Όλοι περίμεναν πως θα βγει λαμπρός ο ήλιος,

μα εσύ με άγγιξες απρόσμενα...

Πύκνωσαν τα σύννεφα στου μυαλού τη ζάλη,

πύκνωσαν και φέρανε βροχή.

Τα χείλη σου ρίχνανε ριπές  αγάπης στο πρόσωπο μου,

μαστιγώνοντας το ξανά και ξανά.

Είχαμε αφεθεί στου πάθους την δύνη...

Έβλεπα γύρω μου αστραπές σε ξάστερο ουρανό,

άκουγα την καρδιά σου να χτυπά,

αντίθετα με τους λεπτοδείκτες.

Όλες μας οι αισθήσεις είχαν υποκλιθεί,

στο μεγαλείο της στιγμής,

στο μεγαλείο του έρωτα!

Στο μάτι του κυκλώνα τώρα ήμασταν,

δέσμιοι της καταιγίδας,

ανήμποροι να ελευθερώσουμε τα  γυμνά κορμιά μας..

Όταν ο χρόνος ξεκίνησε να κυλάει και πάλι

γέμιζες την αγκαλιά μου ...

Παύλος  Παυλίδης  23/10/2015