"

Όλα
γύρω μου γυρίζουν,
νιώθω
να χάνομαι σε ένα απέραντο κενό,
όμως
είμαι ακίνητος!
Έδωσα
αυτά που είχα να δώσω με ανιδιοτέλεια,
με
γνώμονα το θέλω, χωρίς να με νοιάζει τι θα φορώ
όταν
θα ερχόντουσαν οι χειμώνες.
Πίστευα
ότι όταν θα έφταναν εκείνες οι στιγμές,
θα
ήσουνα εκεί να με ζεστάνεις,
θα
έκανες ότι θα έκανα και εγώ, τα αυτονόητα,
μα
οικτρά πλανεύτηκα...
Κρυώνω,
κρυώνω πολύ...
Η
παγερή καρδιά σου με έδιωξε μακριά,
εκεί
που δεν μπορούν να με ζεστάνουν
οι
στάχτες, από καμένα ξύλα.
Αποκαΐδια
βλέπω μόνο και εσένα.
Και
εσύ στάχτη είσαι, βρώμικη....
Χάνομαι
στο λαβύρινθο του μυαλού μου,
σκέφτομαι
τι έκανα λάθος,
τι
θα μπορούσα να διορθώσω,
τι
θα μπορούσα να κάνω, για να είμαστε όπως παλιά.
Τι;
Άναρχες
σκιές με ζυγώνουν, τρέμω όχι από το κρύο,
αλλά
φοβάμαι την μοναξιά, φοβάμαι, φοβάμαι..
Φοβάμαι
να παραδεχτώ ότι μόνο εγώ σε αγάπησα....
Παύλος Παυλίδης
26/10/2015
Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι μόνο εγώ σε αγάπησα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυνατή κραυγή φίλε μου, απλά πολλές φορές δεν φταίει το τι έχουμε κάνει, ούτε το τι θα θέλαμε, αλλά ποιος άνθρωπος ήταν δίπλα μας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!