Κλεισμένα παντζούρια

Κλεισμένα παντζούρια,

άδεια η ψυχή.

Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, οι σκέψεις επίμονες.

Άπιαστα φαντάσματα που όχι μόνο σε φοβίζουν,

αλλά και σε τρελαίνουν.

Τα μάτια έχω κλειστά.

Νομίζω ότι κοιμάμαι,

αλλά πως να κοιμηθώ;

Πως να σβήσω την μορφή σου;

Πως να αφήσω το καταραμένο φως που χτυπάει αλύπητα

τα παντζούρια, να τρυπώσει  μέσα από τις χαραμάδες;

Σαν να ήταν χθες.

Σε αυτό εδώ το κρεββάτι,

ζούσαμε τον έρωτα μας.

Να σου πω κάτι;

Ακόμα έχω πάνω μου ,την μυρωδιά από το κορμί σου.

Ακόμα τα χέρια σου νοιώθω να με ταξιδεύουν,

τα μακριά μαλλιά σου να χαϊδεύουν το στήθος μου.

Μα εσύ, δεν είσαι εδώ.....

Εγώ ξεκούρδιστη κιθάρα γρατζουνάω.

Μαχαιριές οι ήχοι στα αυτιά μου,

που όσο πάνε και δυναμώνουν.

Διόλου δεν με νοιάζει, αφού μόνος τους ακούω..

Παύλος  Παυλίδης  9/10/2015