Δύο ώρες

 

Είχαμε δύο ώρες, δύο ολόκληρες ώρες ....

Μέσα σε αυτές έπρεπε να χωρέσουν,

όλα τα συναισθήματα μας, όλο το είναι μας, όλο το σύμπαν.

Ο χρόνος είναι αδυσώπητος εχθρός, ποτέ φίλος δεν πιάνεται.

Δεν τον βλέπεις, αερικό είναι που σε κοροϊδεύει,

κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο με τα δευτερόλεπτά του.

Στα μάτια κοιταχτήκαμε, είδαμε το ρολόι.

Είχε έρθει εκείνη η ώρα, η στιγμή, που δεν υπάρχουν λόγια,

τα κορμιά μόνο μιλάνε, τα γυμνά κορμιά...

Τα χείλη μας έβγαζαν φωτιά,

τα σφαλισμένα μάτια, σαν φάροι στο πέλαγος αναβόσβηναν

φωτίζοντας τις μεγάλες, μικρές...στιγμές μας.

Είχαμε παραδοθεί ο ένας στον άλλον

δεν υπήρχε τίποτα, μα τίποτα ενδιάμεσά μας,

τίποτα, που να μπορούσε να μας χωρίσει.

Ξέραμε και οι δυο όμως, ότι πλανόμαστε οικτρά,

το αναθεματισμένο ρολόι δεν είχε σταματήσει ποτέ,

ούτε λεπτό να μας κυνηγάει.

Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω την τελευταία σου ματιά,

λίγο, πριν κλείσω αδύναμα την πόρτα.

Δύο ώρες...

Παύλος  Παυλίδης  7/10/2015