Πτώση

Με κράταγες, εσύ με είχες, μόνο εσύ..

Μέσα στα χέρια σου, μια μικρή πέτρα ήμουν,

μια πολύ μικρή ...

Και μετά με άφησες να πέσω κάτω, από πολύ ψηλά.

Έτσι απλά...

Βρέθηκα ξαφνικά στο απόλυτο κενό.

Φόβος και κρύος ιδρώτας, διαπερνούσε το κορμί μου.

Έπεφτα, έπεφτα, έπεφτα...

Δεν ήξερα που θα σταματήσω.

Απλώς είχα αφεθεί ελεύθερος στην πτώση,

γνωρίζοντας από πριν πως θα χτυπήσω...

Στιγμή με στιγμή όμως,

αποκτούσα, όλο και περισσότερη δύναμη!

Αν και μικρή πετρούλα, ένοιωθα δυνατός σαν βράχος.

Δεν με ένοιαζε πια άμα πονέσω

μα αν θα παραμείνω δυνατός ...

Παύλος  Παυλίδης  16/10/2015