Άλλη μια μέρα

Άλλη μια μέρα πίσω από το παράθυρο κοντοστέκομαι...

Δεν θέλω να πλησιάσω άλλο να κοιτάξω μέσα από τις γρίλιες,

μα δεν μπορώ να το κάνω γιατί έχει αρχίσει και χαράζει ο ήλιος...

Έρχεται η ανατολή!!!

Ξέρεις η ανατολή μου θυμίζει εσένα...

Εσένα και όλα όσα ωραία πράγματα έχω στην ζωή μου.

Ο ήλιος πάντα δύναμη και χαρά μου δίνει.

Ο ήλιος για μένα είσαι εσύ, μόνο εσύ!!

Έρχεσαι σιγά σιγά και με χαϊδεύεις,

με αναστατώνεις σε όλο μου το κορμί και μετά...

μετά με καις!!!

Με καις με ένα τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις

Κόλαση και παράδεισος μαζί,

κάνεις την πιο γλυκιά κατάλειψη μες στο μυαλό μου,

σταματώντας τον χρόνο πάνω στα χείλη μου.

Εσύ!!! Ο ήλιος μου!!

Έρχεσαι αθόρυβα τυραννικά και πολύ γλυκά με σκοτώνεις,

αφήνοντας τα σημάδια σου πάνω στο κορμί μου,

για άλλη μια μέρα, για ακόμα μια φορά.

Εσύ!!!

Παύλος  Παυλίδης  30/12/2015    

Ήθελες

Ένα βήμα πριν να κλείσω την πόρτα σε κοιτώ,

σε κοιτώ μες στα μάτια, προσπαθώντας να θυμηθώ,

να θυμηθώ τον μεγάλο έρωτα μας,

τον έρωτα που δεν θα τελείωνε ποτέ!

Στο τζάκι οι φλόγες τρεμοσβήνουνε,

ζητώντας επιτακτικά κούτσουρα για να ζήσουν...

αδιαφορώντας για τον έρωτα μας

που πάει να γίνει στάχτη.

Πες μου, λίγο πριν να φύγω το γιατί·

Γιατί ήθελες να με αλλάξεις;

Γιατί ήθελες να σκέφτομαι όπως και εσύ;

Ξέρεις, δεν μου άφηνες χώρο, εγώ ήθελα...

ήθελα μονάχα ελεύθερα να αναπνέω...

ήθελα ανιδιοτελώς να σε αγαπώ...

ήθελα να είμαστε δύο, πριν να γίνουμε ένα!

Νόμιζα ότι ήθελες, ότι και εγώ!

Γιατί δεν μιλάς;

Παύλος  Παυλίδης  29/12/2015    

Λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος

Λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος σκέφτομαι...

Σκέφτομαι τον εαυτό μου μες στο χρόνο.

Μία άδεια ταχεία, που εκτροχιάστηκε με μεγάλη ταχύτητα,

λίγο πριν πάρει την στροφή,

με θύμα τον οδηγό, κυνηγώντας όμορφα όνειρα,

όνειρα που φαίνονται εφικτά, μα όσο τα πλησιάζεις,

τόσο πιο πολύ σου ξεγλιστράνε.

Τι θα μπορούσα να αλλάξω;

Πως θα μπορούσα να αποφύγω το μοιραίο;

Εγώ δεν είμαι ο οδηγός;

Η χαρά της ταχύτητας όμως απαγορευμένη.

Αμαρτία,αμαρτία που πάνω της κολλάς

αδιαφορώντας για το που θα καταλήξεις,

όσο και αν ξέρεις πως θα πονάς.

Το πετσί μου με αμαρτία ποτισμένο,

το νιώθεις σαν το ακουμπάς,

ανήμπορο να αντισταθεί για ακόμα μια φορά.

Λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος σκέφτομαι,

κοιτώντας τους δείκτες που σαδιστικά σέρνονται,

στο ρολόι του τοίχου.

Είναι ευτυχία να είσαι άνθρωπος!!!

Παύλος  Παυλίδης  28/12/2015     

Χριστούγεννα

Χιόνισε, χιόνισε παντού,

χαρά παντού μεγάλη

η Γέννηση ήρθε του Χριστού

να μας ενώσει πάλι!

Γέμισαν οι πλατείες με παιδιά,

που έχουν τριγωνάκια,

ανάβουνε στις εκκλησίες κεριά

και γύρω στα παγκάκια!

Χριστούγεννα, Χριστούγεννα

γιορτάζει όλος ο κόσμος

Χριστούγεννα, Χριστούγεννα

σταμάτησε ο χρόνος.

Ο Χριστός μας ήρθε στη γη

χαρά παντού μεγάλη

λόγια αγάπης να μας πει

να μας ενώσει πάλι!

Χριστούγεννα, Χριστούγεννα

σταμάτησε ο χρόνος

Χριστούγεννα, Χριστούγεννα

γιορτάζει ο κόσμος όλος!

Παύλος  Παυλίδης  24/12/2015     

Ένα μεγάλο ταξίδι

Ένα ταξίδι μακρινό μαζί σου θέλω να πάω.


Όχι γιατί θέλω να ταξιδέψω μακριά,

αλλά να...


θέλω το ακατόρθωτο να πλησιάσω.

Με σένα, να έρθω πιο κοντά.

Εγώ καρδιά μου θα έρθω να σε βρω,

στην αγκαλιά μου μέσα θα σε κρύψω,

να βλέπεις αχνές ανατολές.

Και αν σε φεγγάρια μαύρα πέσουμε, 

πίσω μην κοιτάξεις.

Μην φοβηθείς,

τα μάτια έχε ανοιχτά.


Όταν είμαστε μαζί,

μικρά φωτάκια γίνονται φάροι


για να φωτίζουν τα μοναχικά μονοπάτια των ψυχών μας

δείχνοντας μας το δρόμο να μην χαθούν,

εκεί που σβήνουν τα κεριά...

Ένα ταξίδι μακρινό μαζί σου θέλω να κάνω.

Όχι γιατί θέλω να ταξιδέψω μακριά,

αλλά να...

το όμορφο αύριο κοντά μου θέλω να φέρω.

Παύλος  Παυλίδης  24/12/2015    

Ακροβατώντας

 

Ακροβατώντας στο απόλυτο κενό,

δεν ξέρω προς τα που να πάω.

Δεν ξέρω άμα πρέπει τα μάτια μου να κλείσω,

ή άμα πρέπει να ουρλιάξω!

Όπου και να κοιτάξω γύρω μου, ένα είναι το συναίσθημα.

Ένα συναίσθημα που δεν το βλέπεις, αλλά μόνο το αισθάνεσαι.

Φόβος με έχει κυριεύσει!

Φόβος για αυτά που θα χάσω, άμα μείνω ακίνητος.

Φόβος για το πόσο θα πονέσω, άμα κινηθώ!!!

Το κενό εκεί ακίνητο είναι και παραμονεύει,

δείχνοντας μου για ακόμα μια φορά την δύναμη του.

Δείχνοντας μου ακόμα μια φορά, πόσο ανίκητο είναι.

Αφουγκράζοντας την καρδιά μου, προχωρώ στο επόμενο βήμα.

Η αναπνοή μου, βαραίνει όλο και πιο πολύ κάθε λεπτό.

Κάθε λεπτό γίνεται ώρα ...και με σημαδεύει,

αμείλικτα μέσα στο χρόνο.

Αφήνομαι ελεύθερος, ακροβατώ....

Παύλος  Παυλίδης  23/12/2015    

Με έκλεισες μέσα

 

Γύρισες πολλές φορές το κλειδί στην κλειδαριά,

χωρίς να κοιτάξεις τι αφήνεις πίσω σου,

χωρίς να ακούσεις τις φωνές της συνείδησής σου,

χωρίς να ακούσεις τις φωνές μου.

Έτρεξα ξωπίσω σου να σε προλάβω, μα η πόρτα ήταν κλειστή.

Ήταν κλειστή σαν την καρδιά σου όταν σε πρωτογνώρισα.

Θυμάσαι που μου είχες δώσει το κλειδί του σπιτιού σου;

Μαζί με αυτό σου δίνω και την καρδιά μου, μου είπες!!!

Γιατί δεν ακούς που σου φωνάζω;

Γιατί δεν βλέπεις πόσο σε αγαπώ;

Ακόμα νιώθω την μυρωδιά από το άρωμα σου,

ακόμα ακούω την καρδιά σου να χτυπά,

τα δάχτυλα σου να ψάχνουν το κορμί μου,

στις φωτογραφίες σε βλέπω να μου χαμογελάς.

Γιατί δεν ακούς;

Η παρουσία σου, έστω και αν λείπεις είναι εκκωφαντική,

μου τρυπάει σαν σφαίρα το μυαλό,

με σκοτώνει έστω και αν είμαι ζωντανός,

με όση δύναμη έχω σου φωνάζω...

Άνοιξε την πόρτα, σε παρακαλώ...

Παύλος  Παυλίδης  17/12/2015     

Αποστειρωμένος

Σε μια αεροστεγή γυάλα κλεισμένος,

το οξυγόνο διόλου δεν μου περισσεύει,

κάθομαι ακίνητος, περιμένοντας υπομονετικά

το μοιραίο να συμβεί, δίχως εγώ να το ορίζω.

Πολλοί ζηλεύουν την τύχη μου, να είμαι τόσο καθαρός,

απαλλαγμένος από τα μικρόβια της ζωής, αποστειρωμένος,

ατσαλάκωτος, φορώντας κάθε μέρα τα καλά μου,

χαρίζοντας απλόχερα σε όλους, ένα μεγάλο ψεύτικο χαμόγελο!

Εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ούτε και εγώ ο ίδιος,

έσπασε η γυάλα !!!

Αμέτρητα μικρά κομματάκια γυαλιού και άπλετο οξυγόνο,

γυρεύουν να ορμήσουν στο κορμί μου,

να με μπολιάσουν με ανθρώπινες ενοχές,

να με κάνουν επιρρεπή στο λάθος...

Νομίζω ότι τώρα αρχίζω πια να ζω,

κάνοντας λάθη, το ένα μετά το άλλο

για πρώτη φορά νιώθω πως τον εαυτό μου πλησιάζω,

τον εαυτό μου, που χρόνια τον είχα για χαμένο!!!

Παύλος  Παυλίδης  14/12/2015     

Έτρεμα

 

Έτρεμα να μην έρθει εκείνη η στιγμή,

η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων,

η στιγμή που έπρεπε το δρόμο, εγώ να χαράξω

και πίσω μόνο από ένα μικρό καθρέπτη να κοιτάξω.

Έτρεμα όχι για το τι θα έκανες εσύ,

όχι για το τι θα έκαναν όλοι οι άλλοι, αλλά...

πιο πολύ έτρεμα για το τι ήθελα εγώ!

Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, για αυτό έτρεμα...

Κρύος ιδρώτας τα βράδια με συντρόφευε,

τα δάκρυα στέγνωναν στο μαξιλάρι,

η ψυχή μου, έψαχνε απεγνωσμένα να βρει το κορμί μου,

έψαχνε χώρο για να ηρεμήσει, χώρο για να καταλαγιάσει.

Σαν μαύρα πουλιά πέταγαν από πάνω μου οι τύψεις,

ξέσκιζαν την χαλαρή συνείδηση μου,

περιμένοντας καρτερικά το καίριο χτύπημα να δώσουν,

όταν τον εαυτό μου στο καθρέπτη συναντήσουν.

Η μοίρα , η συνάντηση με το άγνωστο, όλο και πλησίαζε

εγώ μια πένα χωρίς μελάνη,

που την βουτάνε μετά από καιρό σε ένα γεμάτο μελανοδοχείο,

έτοιμη να γράψει σε μια λευκή σελίδα, την δική της ιστορία.

Την σελίδα αχνά ακουμπάω.

Τρέμω...

Παύλος  Παυλίδης  11/12/2015      

Μου λείπεις

Ένα ανεπαίσθητο χτύπημα άκουσα στην πόρτα.

Έτρεξα ευθύς να την ανοίξω, μα δεν ήσουν πουθενά,

τράβηξα την κουρτίνα και κοίταξα το μισοφωτισμένο σοκάκι,

ίσως καθόσουν μόνος στο παγκάκι, μα πάλι δεν σε είδα...

Είμαι σίγουρη πως είσαι δίπλα μου, δεν γίνεται να κάνω λάθος.

Ακούω την καρδιά σου δυνατά να χτυπά σαν καμπάνα,

να με καλεί να έρθω κοντά της, να προσευχηθώ.

Χτυπά τόσο δυνατά, τόσο καθαρά, μα δεν είσαι πουθενά...

Πως γίνεται να είσαι εδώ;

Σε κάθε βήμα μου, σε κάθε ανάσα μου, σε κάθε βλέμμα μου,

είσαι εκεί!

Εσύ και το απέραντο κενό,

εσύ ήλιος και σκοτάδι μαζί

σε νοιώθω όλο και πιο πολύ,

δίπλα μου, αλλά και μακριά μου.

Μου λείπεις..Μου λείπεις πολύ..

Ήθελα τελευταία φορά που σε είδα, να σταματήσω τον χρόνο,

να χαθώ μέσα στην αγκαλιά σου, να χαθώ μες στα φιλιά σου,

μα δεν με άφησες να χαθώ...

Μου είπες πως η ομορφιά βρίσκεται στις μικρές στιγμές,

που εμείς τις κάνουμε μεγάλες,

στις στιγμές που κρατάμε μέσα μας

και που κανείς δεν μπορεί να μας τις πάρει.

Ξέρεις μωρό μου τα σκέπτομαι όλα αυτά,

αλλά τώρα δεν θέλω άλλα λόγια,

τώρα θέλω εσένα, μόνο εσένα!

Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ...

Παύλος  Παυλίδης  04/12/2015    

Μου είπες

Μου είπες πως θα είμαστε για πάντα μαζί, θυμάσαι;

Σε εύκολες ή δύσκολες στιγμές πλάι μου θα σε βρω,

πλάι σου θα ακουμπήσω,

το χρόνο θα νικούσαμε μαζί, θυμάσαι;

Μα ο χρόνος είναι ανίκητος καρδιά μου,

με πόνο δυστυχώς το έμαθα, δεν χάνει από κανένα...

Τα χέρια μου στο άδειο κρεββάτι ακουμπώ,

εκεί που ζούσαμε τον έρωτα μας και δεν είσαι εκεί

που είσαι μωρό μου; γιατί δεν απαντάς;

Νιώθω κάθε λεπτό πως μου μιλάς,

τα δάκτυλα μου μπλέκονται με τα δικά σου

και ύστερα έρχεται η ώρα της σιωπής...

Με αυτή μόνο μιλάμε με την σιωπή,

με το άγγιγμα της...

Έρχεσαι κάθε βράδυ και μου ψιθυρίζεις

πως με αγαπάς, πως θέλεις ευτυχισμένη να με δεις,

πως θέλεις να κάνω ένα βήμα παραπάνω.

Ναι μωρό μου και εγώ σε αγαπώ!

Παύλος  Παυλίδης  26/11/2015     

Αφιερωμένο στην φίλη μου την Ελένη

Δεν άντεξα

Δεν άντεξα να σου αντισταθώ,

τα δυο σου χείλη ήθελα να ακουμπήσω,

στα μάτια σου μέσα να χαθώ,

γνωρίζοντας από πριν, ότι είναι λάθος..

Δεν άντεξες κρυμμένα να αφήσεις μυστικά

στην επιφάνεια να έρθουν,

πράγματα που είχες θάψει πολύ βαθιά,

νομίζοντας ότι είχαν πεθάνει...

Ανοιχτό βιβλίο έγινες για μένα,

αφήνοντας μία μία τις σελίδες σου να ξεφυλλίζω,

ψιθυρίζοντας  λόγια  που φέρνουν την σιωπή,

φλερτάροντας με ένα ακόμα λάθος,

το λάθος του μεγάλου έρωτα...

Τι θα ήταν η ζωή μας δίχως τον έρωτα;

Τι θα ήταν η ζωή μας, δίχως αυτό το γλυκό  λάθος;

Τίποτα !!!

Μόνο ασπρόμαυρες εικόνες, θα πέρναγαν από μπροστά μας,

μαύρες σκιές θα γέμιζαν τους δρόμους,

λευκές κιμωλίες, θα έγραφαν σε τοίχους.

Σε αυτόν το κόσμο, δεν θα ήθελα να ζω !

Σε μια ζωή που ο χρόνος την ορίζει,

σε ένα κόσμο που οι μικρές στιγμές δεν περισσεύουν,

εγώ είμαι ένα μικρό γρανάζι που αθόρυβα γυρνάει

με τα μάτια όμως της ψυχής μου σε κοιτάω και..

δεν μπορώ να σου αντισταθώ!

Παύλος  Παυλίδης  25/11/2015    

Ποιος

Ποιος μπορεί να σου κλέψει την αγάπη;

Η αγάπη δεν κλέβεται, μόνο μοιράζεται...

Φτάνει να μπορείς να την μοιραστείς,

αρκεί να μπορείς να την δώσεις,

χωρίς να σε νοιάζει αν θα πονέσεις.

Ποιος μπορεί να κλέψει το υπέροχο χαμόγελό σου;

Λάμπει όλο το πρόσωπό σου,

λάμπει ότι είναι γύρω σου και ξέρεις γιατί;

Γιατί αγαπάς με όλο σου το είναι,

με όλη την δύναμη της ψυχής σου

αγαπάς ακόμα και με ότι δεν ξέρεις ότι υπάρχει μέσα σου!

Ποιος μπορεί να ορίσει τον έρωτα;

Ο έρωτας είναι αστερόσκονη, πολύ ψηλά σε πάει,

ο χτύπος είναι δυο τρελών ξεκούρδιστων καρδιών,

που προσπαθούν να συγχρονιστούν με τον σταματημένο χρόνο.

Ποιος μπορεί να σου πει τι είναι λάθος ή σωστό;

Κανείς...Μόνο εσύ το ξέρεις.

Κανείς...Μόνο εσύ.

Παύλος  Παυλίδης  18/11/2015      

Εκεί

Εκεί που νομίζεις πως όλα έχουν τελειώσει,

εκεί που νομίζεις πως δεν έχεις φτερά,

εκεί που όλοι σε έχουνε εγκαταλείψει, εκεί...

εκεί, πρέπει να φανείς πιο δυνατός!

Σε ένα κόσμο που οι αξίες καταρρέουν,

σε ένα κόσμο που τα ασήμαντα γίνονται σημαντικά,

που το χρήμα  στο διάβα του τρόμο σκορπά, εκεί...

εκεί, πρέπει τον εαυτό σου να ορίσεις!

Μα για να τον ορίσεις, πρέπει πολύ να πληγωθείς,

ανίσχυρος δύσβατους δρόμους να διαβείς,

με τα εγώ σου πρέπει να τα βάλεις,

το άδικο ή το δίκαιο κατάματα να δεις

και εκεί...

πρέπει τις αποφάσεις σου να πάρεις,

για να διαλέξεις σε ποια μεριά θέλεις να βρεθείς!

Εκεί..

Παύλος  Παυλίδης  16/11/2015     

Ο σταυρός μου

Δυσβάσταχτο σταυρό έχει το ριζικό μου,

λυγίζω από το βάρος, πονάει το κορμί μου,

αγκάθια κοφτερά με αυλακώνουν πέρα ως πέρα

μα ο στόχος μου είναι ο παράδεισος, εκεί θέλω να πάω.

Για να τον βρω, Γολγοθά πρέπει να ανέβω!

Όνειρα που είχα μακρινά τα άφησα για άλλους,

η ματαιοδοξία έπαψε σύντροφος μου να είναι,

τα όρια μου έμαθα ξανά να τα ορίζω,

ψάχνοντας διαρκώς καλύτερος να γίνω.

Πολλές φορές όταν νιώθω σαν χαμένος,

όταν το έδαφος χάνεται από εμπρός μου

το σταυρό μου θέλω να πετάξω και ελεύθερος

τα σύννεφα να αγγίξω...

Μα τούτος ο σταυρός, με έχει στοιχειώσει

τούτος ο σταυρός με έχει στιγματίσει,

σαν τατουάζ το δέρμα μου χαράζει

θυμίζοντας μου συνέχεια ποιος είμαι.

Είμαι περήφανος για τον σταυρό μου

όσο και αν πονώ, θέλω να τον σηκώνω.

Δεν ξέρω τελικά αν καταφέρω στον παράδεισο να πάω,

μα...

τούτος ο σταυρός μονάχα δικός μου είναι...

Παύλος  Παυλίδης  11/11/2015