Τα δύσκολα χρόνια

Είχαν έρθει εκείνα τα δύσκολα χρόνια,

όλη την χώρα την μάστιζε ο πόλεμος

και ο εχθρός ήταν ανίκητος και τρομερός,

παρέσερνε τα πάντα στο διάβα του

και όλοι τον προσκυνούσανε από τον φόβο.

Ο εχθρός ήταν το χρήμα!

Οι πολιτικοί και όλοι οι κατέχοντες,

δήλωσαν αμέσως υποταγή.

Αυτά τα άθλια ανδρείκελα, υποτάχτηκαν,

ξεπουλώντας όχι μόνο το τιποτένιο κορμί τους,

αλλά και ολόκληρη την πατρίδα.

Δεν τους ένοιαζε τίποτε άλλο,

παρά μόνο η προσωπική τους προβολή,

δεν τους ένοιαζαν τα πεινασμένα παιδάκια,

άνθρωποι που έψαχναν φαγητό στα σκουπίδια

οι άστεγοι, εταιρείες που βάλανε λουκέτα,

οι κραυγές αγωνίας του κόσμου,

μήπως χάσουν τα σπίτια τους.

Αυτούς τους ενδιέφερε μόνο,

να προσκυνάνε ευλαβικά τον νέο τους αφέντη,

το χρήμα!

Είχαν έρθει εκείνα τα δύσκολα χρόνια....

Πρόσφυγες έψαχναν για μια νέα πατρίδα,

αψηφούσαν την ζωή τους και την ζωή των παιδιών τους,

γυρεύοντας ένα καλύτερο αύριο,

στις χώρες των πλουσίων!

Θεέ μου, πόσο ντροπή....

Θεέ μου, πόσο δυστυχία....

Αλλά ξέχασα, οι άνθρωποι δεν σε υπηρετούν πια,

οι άνθρωποι έχουν ένα άλλο καινούργιο θεό,

για να προσκυνήσουν, το θεό του χρήματος!

Είχαν έρθει εκείνα τα δύσκολα χρόνια....

Παύλος  Παυλίδης  29/09/2015   

Η μεγάλη υπόκλιση

Στην παράσταση αυτή, παίζαμε οι δυο μας,

είχαμε ρόλο πρωταγωνιστικό, μόνο εσύ και εγώ!

Κανείς μας δεν ήξερε την υπόθεση και αυτοσχεδιάζαμε,

προσαρμόζοντας τον έρωτα μέσα στις ζωές μας.

Δεν είχαμε φανταστεί ποτέ,

πόσο δυνατό σενάριο είχαμε στα χέρια μας.

Οι χαρές, οι πίκρες, τα χαμόγελα, τα δάκρυα,

οι αγωνίες εναλλάσσονταν συνεχώς,

όπως οι εποχές του χρόνου.

Έτσι άλλαζαν και τα συναισθήματα μας.

Έτσι είναι ο έρωτας, δεν τον ορίζεις...

Αυτός άξαφνα σε ταξιδεύει,

εσύ δεν ξέρεις πότε αρχίζει, ή πότε τελειώνει.

Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι,

να έχεις έτοιμες τις βαλίτσες σου,

για να μείνεις, ή για να φύγεις!

Σε αυτή την παράσταση,

κάναμε και οι δύο μας μια μεγάλη υπόκλιση,

όχι γιατί το έργο είχε τελειώσει,

αλλά γιατί θέλαμε να αποδώσουμε μεγάλη τιμή,

στον ένα και μοναδικό πραγματικό πρωταγωνιστή....

Τον έρωτα !!!

Παύλος Παυλίδης 28/09/2015

Υπόλογη

Και να που βρέθηκα πάλι στο ίδιο σημείο,

στο σημείο μηδέν, στο σημείο που ούτε

θεός ούτε διάολος το ορίζει,

γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.

Εγώ μόνο είμαι εκεί, εγώ είμαι εκεί μόνη και υπόλογη,

γιατί έκανα το έγκλημα, να θέλω να δίνω αγάπη.

Να δίνω αγάπη ανιδιοτελή, αγάπη μαζεμένη

σε έρωτες που χάθηκαν, χαρταετοί ήταν, κρίμα...

Γιατί; Γιατί;

Είναι τόσο κακό να δίνει κανείς αγάπη ;

Θέλω να ουρλιάξω, με ακούει κανείς ;

Σπασμένα έχω φτερά,

θραύσματα από γυαλιά σε όλο το κορμί μου,

επειδή η αγάπη νόμισα, δύναμη σου δίνει.

Όλο το κόσμο αγαπώ, σε μια καρδιά τον βάζω

σε μια μεγάλη, ατελείωτη καρδιά

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Γιατί να είμαι υπόλογη, σε όλο τον κόσμο τώρα;

Στον καθρέπτη με κοιτώ,

βλέπω καθαρά ότι έχει έρθει η μεγάλη στιγμή,

που για πρώτη φορά,

θα είμαι υπόλογη στον ίδιο τον εαυτό μου.

Ίσως και η τελευταία....

Παύλος  Παυλίδης  24/09/2015   

Στην φίλη μου καλλιτέχνη εικαστικό Έλενα Σουλιώτη

Σοκολάτα

 

Σε ένα παράθυρο κοιτώ τα φύλλα του φθινοπώρου,

που πέφτουνε ανέμελα και νωχελικά στο έδαφος

χωρίς να ζητήσουν συγνώμη από το βρεγμένο χώμα

που θα κοιμηθούνε σήμερα αγκαλιά !

Σαν πέρυσι ήταν θυμάμαι που μου άλλαξες την ζωή,

με εκείνη την παράξενη ερώτηση σου.

Με είχες ρωτήσει με τι θα παρομοίαζα την ζωή,

όταν είμαστε μοναχοί, ζώντας τον έρωτα μας.

Ίσως με ένα σύννεφο αμήχανα σου είπα.

Σοκολάτα είναι η ζωή σκέψου του, μου είπες

και αμέσως ήρθες και κρύφτηκες ξανά στην αγκαλιά μου.

Σαν σύννεφο όμως χάθηκες ....

Τώρα που είσαι μακριά κρατώ μια σοκολάτα,

τον έρωτα μας σκέφτομαι και την ζωή επίσης.

Γλυκιά είναι η ζωή και πίκρα έχει όμως μεγάλη

άλλες φορές είναι καυτή και άλλες παγωμένη,

άλλες είναι ολόκληρη και άλλες κομματάκια.

Άλλοτε είναι τυλιχτή και άλλοτε σχισμένη.

Είχες δίκιο τελικά, η ζωή είναι σοκολάτα ....

Παύλος  Παυλίδης  23/09/2015   

Αρμονία

Αρμονικά κυλούσε ο χρόνος,

όλοι περίμεναν στην σειρά να έρθει η στιγμή,

που θα γίνουν πρωταγωνιστές.

Τα χρόνια, οι μήνες,οι βδομάδες, οι μέρες, οι ώρες...

ακόμα και τα δευτερόλεπτα.

Ο ήλιος και το φεγγάρι άλλαζαν θέσεις

παίζοντας κρυφτό ο ένας από το άλλο,

μοιράζονταν τις στιγμές της απόλυτης ηδονής,

μεταξύ ανατολής και δύσης, λίγο πριν χαθούν.

Εσύ όμως, δεν ήσουν πουθενά !

Σε έψαχνα μέσα σε στίχους, μέσα σε νότες,

σε σύννεφα, σε ανταριασμένες θάλασσες.

Ίσως να μην υπήρχες καν!

Όλα κυλούσαν αρμονικά....

Ξάφνου λίγο πριν το απόλυτο μηδέν,

εσύ μου σημάδεψες την καρδιά,

σαν σφαίρα που σχίζει τον αέρα

και πίσω ποτέ της δεν κοιτά.

Εκεί άλλαξαν όλα, τίποτα δεν ήταν όπως πριν

ο χρόνος λίγο παραμέρισε, για να αρχίσει η αγάπη...

Παύλος  Παυλίδης  22/09/2015    

Δεν σου είπα σ΄αγαπώ

 

Ήθελα καιρό να στο πω,

σε κείνη την ακρογιαλιά που περπατούσαμε χέρι- χέρι,

κάτω από το τρύπιο υπόστεγο, όταν έπεφτε η βροχή

όταν είχαμε δει μαζί αγκαλιά την ανατολή.

Ήθελα να σου φωνάξω σ’αγαπώ.

Αλήθεια σου λέω...

Όταν τα κορμιά μας γίνονταν ένα,

τα σεντόνια τσαλακωμένα μακριά πεταμένα,

είχα περάσει τα δάχτυλα μου μέσα στα μαλλιά σου,

ήμουνα πολύ κοντά τότε να στο πω,

να το φωνάξω δυνατά.

Ήθελα να σου πω σ’ αγαπώ. Έτσι απλά...

Μα δεν βρήκα την δύναμη...

Μάλλον βρήκα την δύναμη να μην στο πω !

Τώρα που είσαι μακριά, σε ένα δωμάτιο μοναχός

φέρνω στο νου μου την μορφή σου

και σου ψιθυρίζω γλυκά, πολύ γλυκά

σ’αγαπώ....

Παύλος  Παυλίδης  21/09/2015   

Σκιάχτρο

Σκιάχτρο είμαι, σε ένα άγονο χωράφι

τα κοράκια έχω για συντροφιά,

προσπαθώ να τα κρατήσω μακριά από εσένα,

όπως και τις στενάχωρες σου σκέψεις.

Τα ρούχα μου τρύπια είναι,

ξύλινο είναι το κορμί, ξύλινη και η καρδιά μου

ανδρείκελο είμαι άγριο, ανδρείκελο σταυρωμένο

μέχρι που μου έδειξες, τον πρώτο σου βλαστό...

Τα σύννεφα έρχονται να δούνε το χωράφι

έρωτες κάνουνε τρομερούς, ρίχνοντας την βροχή τους

το χώμα σου γίνεται καρπερό, ανθούν όλοι οι καρποί σου,

μου δίνεις λόγο ύπαρξης, λόγο τους άλλους να τρομάζω.

Σκιάχτρο είμαι φοβερό, ανδρείκελο από ξύλο

μα εσύ ιππότη με έκανες, χωρίς να το γνωρίζεις...

Παύλος  Παυλίδης  19/09/2015   

Το τελευταίο δάκρυ

 

Νόμιζες ότι στα είχα δώσει όλα

την παρθενική ψυχή, το αμόλυντο κορμί μου.

Εκεί ήμουν μια ζωή ακίνητη για σένα

να σε περιμένω καρτερικά, μήπως και φανείς.

Χιλιάδες γράμματα σου είχα στείλει

μαζί με το καλύτερο άρωμα μου

μα άγνωστος φάνηκε ο παραλήπτης,

γύρισαν όλα πίσω, παρέα μου κάνουν στο συρτάρι.

Ξέρεις όσο και να πονούσα,

εφτασφράγιστο  έκρυβα μυστικό

είχα ακόμη κάτι για να δώσω, ότι πιο πολύτιμο είχα

το τελευταίο κάστρο μου, το τελευταίο δάκρυ μου.

Για να το πάρεις όμως έπρεπε να δώσεις αγάπη

και εσύ αγάπη δεν είχες για να δώσεις.

Έκλαψα πικρά, ατελείωτα δάκρυα κύλησαν σαν ποτάμια

αλλά όχι για σένα, μα για τα χρόνια που είχα χάσει....

Το δάκρυ μου το έχω φυλακτό, για κάποιον που το αξίζει

και όταν θα πέσει ξαφνικά, ο έρωτας θα ανθίσει πάλι.

Παύλος  Παυλίδης  17/09/2015    

Αφιερωμένο και εμπνευσμένο από ένα υπέροχο ερωτικό διήγημα 

του Σταύρου Τζώρτζου, ˂ το τελευταίο δάκρυ ˃.  

Ακροδάχτυλα

Τελευταία φορά που βρεθήκαμε, θα περίμενες

να θυμάμαι την μάτια σου,

ή το πληγωμένο χαμόγελο σου.

Θυμάμαι, ότι έκανες πολύ μεγάλη προσπάθεια να κρύψεις

τα δάκρυα σου.

Ένας μεγάλος κόμπος στο λαιμό σε βάραινε.

Η καρδιά σου χτύπαγε δυνατά, πολύ δυνατά..

Θα περίμενες ίσως να θυμάμαι την γεύση των χειλιών σου.

Γεύση από άγρια λουλούδια του δάσους,

ανακατεμένη με την αλμύρα της θάλασσας.

Συγνώμη καρδιά μου...

Τα θυμάμαι όλα αυτά...

Αλλά αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω,

αυτό που θα με κατατρέχει μια ζωή, είναι άλλο.

Τα ακροδάχτυλά σου! Αχ...

Είχανε μπλεχτεί με τα δικά μου,

άγκυρα που μπλέχτηκε σε ξέρες στο βυθό.

Είχανε γαντζωθεί και δεν με αφήνανε να φύγω.

Μετά στα φίλησα ένα, ένα αποχαιρετώντας τα.

Ευχή και κατάρα ο έρωτας σου είπα!!!

Παύλος  Παυλίδης  16/09/2015   

Νομίζεις

Νομίζεις πως είσαι μακριά;

Νομίζεις πως δεν ακούω την φωνή σου;

Κάθε δάκρυ που χύνεις, το ακούω.

Tο ακούω, το ακούω πολύ δυνατά,

λες και χτυπάς το ρόπτρο,

στην μεγάλη ξύλινη εξώπορτα μου.

Πόσες και πόσες φορές δεν τρέχω να σου ανοίξω,

μα δεν σε βλέπω.

Ξέρω όμως ότι είσαι εκεί.

Παραμονεύεις μαζί με τον αγέρα για να με αγγίξεις,

για να πάρεις έστω ένα μικρό μου χάδι.

Όταν το πάρεις, μου χαμογελάς,

με αυτό το υπέροχο χαμόγελο σου.

Στην παραλία τρέχεις και σχηματίζεις

μια μεγάλη καρδιά στην άμμο,

τα όνειρα σου βάζεις μέσα, μαζί και τα δικά μου.

Γιατί καρδιά μου; Γιατί εκεί ; Δεν το ξέρεις;

Τίποτα δεν χτίζεται στην άμμο....

Παύλος  Παυλίδης  15/09/2015   

Βοήθεια

Βοήθεια φωνάζω, με ακούει κανείς;

Τέσσερις τοίχοι και εγώ παλεύουμε μονάχοι,

σε ένα άδειο δωμάτιο.

Ουρλιάζω βοήθεια με όση δύναμη έχω.

Δεν μου έχει απομείνει και πολύ δύναμη

Είναι όση και οι πραγματικοί μου φίλοι.

Τουλάχιστον πέσαν οι μάσκες,

ξεκαθάρισε τελείως το τοπίο.

Τα ποντίκια φύγανε, εγκατέλειψαν το πλοίο

βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια,

με ακούει κανείς;

Όσο πάει και χάνεται η φωνή μου,

έφτασα στο σημείο να μην ακούω και ο ίδιος τον εαυτό μου.

Βοήθεια...

Παύλος  Παυλίδης  15/09/2015   

Αφιερωμένο στην Σοφία που θα πάει εθελόντρια στην Αφρική

να προσφέρει βοήθεια σε ανήμπορα παιδιά.

Σύννεφο

Ξεκίνησε σαν ένα απλό σύννεφο,

σαν ένα σύννεφο, σαν όλα τα άλλα,

δεν το είχε πάρει χαμπάρι κανείς

παρά μόνο ένας άνεμος, σιρόκος, κατεργάρης. 

Φύσηξε πάνω του απαλά, χαϊδεύοντας το

και μετά λίγο πιο δυνατά,

θέλοντας να θαυμάσει το άσπρο πέπλο,

που είχε για φορεσιά του.

Σαν μπαλαρίνα χόρευε το άσπρο συννεφάκι,

ανέμελο τριγύριζε στου ουρανού τα κάλλη

δεν είδε το κακόμοιρο που θα έμπλεκε σε λίγο,

η ρότα του το πήγαινε σε ένα άλλο σύννεφο γκρίζο.

Μαζί ένα γίνανε στου έρωτα την πλάνη

και μία στάλα έπεσε, του έρωτα ο καρπός τους

και ύστερα και άλλες πιο πολλές, βροχή που δυναμώνει,

καταιγίδα έγινε πριν βγει λαμπρός ο ήλιος.

Χάθηκε το σύννεφο, ίσως και ο έρωτας τους

ποιος ήταν ο νικητής, ποιος ο νικημένος ;

ποτέ μας δεν θα μάθουμε,

 τα άστρα μάρτυρές μου ….

Παύλος  Παυλίδης  15/09/2015    

Αφιερωμένο σε ένα μικρό σκουνάκι....

Πάλη

Γεμάτος σημάδια εσωτερικά

κοιτιέμαι στον καθρέπτη

ο αφανής πόνος τεράστιος,

μα εγώ με βλέπω και γελάω.

Τους έχω ξεγελάσει όλους σκέφτομαι

σε αυτή την αέναη πάλη με τον εαυτό μου

κανείς δεν τις είδε τις ματωμένες σάρκες

που κρύβω μέσα μου.

Κανείς δε μύρισε τη σήψη

που έχω στο μυαλό μου, στο άρρωστο μυαλό μου.

Και άρχισε πάλι η πάλη, πάλι και πάλι μέσα μου.

Ουρλιαχτά λυκανθρώπων  σε πανσέληνο

μοιάζουν τα ψεύτικα εγώ,

θα σταματήσουν μόνο όταν γευτούν αίμα

από αθώες ψυχές.

Ρίχνω γροθιά στον καθρέπτη και γελάω,

γνωρίζοντας πολύ καλά ότι μέσα μου κλαίω...

Παύλος  Παυλίδης  14/09/2015   

Άδεια αποβάθρα

Σε μια άδεια αποβάθρα,

σεντόνι που κουνιέται ο χρόνος.

Καράβια, δεν βλέπω στον ορίζοντα,

παρά μόνο ακούω....

Ακούω τις σκέψεις μου.

Τεράστιες καμπάνες που χτυπάνε.

Φωνάζουνε τους πιστούς στην εκκλησιά.

Μα, εγώ δεν πίστεψα ποτέ μου!!!

Ήθελα από κάπου να πιαστώ, μα δεν σε πίστεψα.

Δεν πίστεψα ούτε εσένα, ούτε εμάς.

Δεν πίστεψα ούτε τον ίδιο τον εαυτό μου.

Ίσως δεν ήμουν έτοιμος να δώσω.

Ίσως δεν ήμουν έτοιμος να πάρω.

Ίσως τώρα που φεύγω, 


να σου αφήσω ένα γράμμα...

Παύλος  Παυλίδης  14/09/2015   

Κερκόπορτα

Ιππότης πάνω σε ένα άσπρο άλογο ήμουνα,

σε μάχες αμέτρητες είχα πάρει μέρος

πανοπλία βαριά προστάτευε τα σωθικά μου,

το σπαθί μου σπίθες πετούσε κρατώντας

σε απόσταση πάντα τον εχθρό μου.

Και τότε γνώρισα εσένα, πριγκίπισσα αληθινή.

Με τα ξανθά σου τα μαλλιά στις αποχρώσεις του ήλιου

και με δυο μάτια γαλανά, μου έφραξες το δρόμο

τα χείλη σου σαν φίλησα, γνώρισα τον φόβο.

Αιχμάλωτος σου έγινα μες στο δικό μου κάστρο

από ιππότης έγινα ένας απλός στρατιώτης

που δεν ξέρει που πατά και τι τον περιμένει,

στην μάχη αυτή του έρωτα πληγές μετρούσα μόνο.

Να αποδράσω σκέφτηκα αμέτρητες φορές

ν'ανοίξω την κερκόπορτα, που είχα για μυστικό μου

μα εσύ, όλα τα ήξερες πριν από εμένα...

μου έδωσες όμως το δικαίωμα, εγώ να αποφασίσω.

Σε ένα μπουντρούμι κλείστηκα μονάχος μου

ένα βράδυ...

Παύλος  Παυλίδης  10/09/2015