Ακροδάχτυλα

Τελευταία φορά που βρεθήκαμε, θα περίμενες

να θυμάμαι την μάτια σου,

ή το πληγωμένο χαμόγελο σου.

Θυμάμαι, ότι έκανες πολύ μεγάλη προσπάθεια να κρύψεις

τα δάκρυα σου.

Ένας μεγάλος κόμπος στο λαιμό σε βάραινε.

Η καρδιά σου χτύπαγε δυνατά, πολύ δυνατά..

Θα περίμενες ίσως να θυμάμαι την γεύση των χειλιών σου.

Γεύση από άγρια λουλούδια του δάσους,

ανακατεμένη με την αλμύρα της θάλασσας.

Συγνώμη καρδιά μου...

Τα θυμάμαι όλα αυτά...

Αλλά αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω,

αυτό που θα με κατατρέχει μια ζωή, είναι άλλο.

Τα ακροδάχτυλά σου! Αχ...

Είχανε μπλεχτεί με τα δικά μου,

άγκυρα που μπλέχτηκε σε ξέρες στο βυθό.

Είχανε γαντζωθεί και δεν με αφήνανε να φύγω.

Μετά στα φίλησα ένα, ένα αποχαιρετώντας τα.

Ευχή και κατάρα ο έρωτας σου είπα!!!

Παύλος  Παυλίδης  16/09/2015