Μου
έδειξες το χρυσόβουλο
σφραγίδα
περίτεχνη το κοσμούσε,
σίγουρος
ήσουν πως θα υποταχθώ
ξανά
στις διαταγές σου.
Μα
εμένα δεν με ρώτησες,
δεν
με ρώτησες ποτέ σου τι θέλω,
δεν
είδες την ματιά μου.
Είμαι
σίγουρη ότι κλειστά είχες τα αυτιά σου,
γιατί
τότε θα άκουγες τους χτύπους της καρδιάς μου.
Μην
μου αντιστέκεσαι με βροντερή φωνή μου είπες.
Μα
ήσουν ένα τίποτα, ένα σκουπίδι ήσουν
κρυμμένος
σε χρυσόβουλα, λάτρης των μανιφέστων.
Στα
μάτια τότε με κοίταξες,
άρχισες
να ιδρώνεις, να τρέμεις όλο σύγκορμος,
το
αίμα σου είχε παγώσει.
Είχα
κάνει ένα τεράστιο βήμα για μένα,
είχα
νικήσει τους φόβους μου και μαζί με αυτούς,
είχα
νικήσει και σένα.
Ναι, σε είχα συντρίψει χωρίς να σε λυπηθώ
και
να σκεφτείς ότι ούτε καν είχα μιλήσει....
Παύλος
Παυλίδης 02/09/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου