Έρωτας καλοκαιρινός

Στα ανταριασμένα κύματα αντιστάθηκα

τα πάλεψα ένα ένα και βγήκα νικητής, 

σε μια απόμερη αμμουδιά.

Τις βροντές και τους κεραυνούς δεν τους φοβήθηκα

πρόταξα το γυμνό μου στήθος να με βρούν

μα εκείνοι ... δεν με βρήκαν.

Σε καταιγίδες και τυφώνες εγώ δεν κρύφτηκα,

περίμενα υπομονετικά να με χαϊδέψουν

με την άγρια μορφή τους.

Μα όταν έπεσε το πρώτο φύλλο του φθινοπώρου

εκεί λύγισα, εκεί γονάτισα και έκλαψα πικρά

οι θύμησές σου με στιγμάτισαν,

έρωτα καλοκαιρινέ που έφυγες μακριά.

Παύλος  Παυλίδης  01/09/2015   

Πληγωμένη καρδιά

Δεν έχεις πια αγάπη να μου δώσεις,

με πάταγο πέσανε οι μάσκες

και φάνηκε το αστείο προσωπείο σου,

να μου χαμογελά αδιάφορα.

Δεν σου κρατώ καμιά κακία,

γελάω ξέρεις και εγώ αλλά...

όχι με σένα αλλά με μένα

που πίστεψα πως είσαι η αγάπη.

Τώρα δεν είμαι παρά ένα κουφάρι,

κορμός σε ένα καμένο δάσος

κάηκε η καρδιά μου, μαζί με τις αναμνήσεις μας

απολιθώθηκα και ούτε καν καπνίζω.

Θα μείνω απολιθωμένος,

όσο η καρδιά μου και αν πονά

στάχτες θα βλέπεις γύρω μου παντού

και αν η αγάπη μου χτυπήσει ξανά την πόρτα,

ίσως από τις στάχτες μου να ξαναγεννηθώ

Παύλος  Παυλίδης  31/08/2015   

ΑΠΟΥΣΙΑ

 

Σε ψάχνω σε όλα τα δωμάτια ένα, ένα.

Κάπου μου κρύβεσαι, είμαι σίγουρος!!!!

Ίσως είσαι στο μπαλκόνι και ποτίζεις τα λουλούδια.

Ίσως να είσαι στην κουζίνα και να μου μαγειρεύεις.

Αχ, ποτέ δεν σου είπα πόσο σε αγαπώ!!!

Ποτέ δεν σου είπα τι σημαίνεις για μένα.

Μου έμαθες τόσα πολλά,

χωρίς να ζητήσεις τίποτα!!!!

Ήθελες να πίνουμε καφεδάκι μόνο μαζί.

Να σου χαρίζω το χαμόγελο μου.

Ήθελες να μου δίνεις αγάπη έτσι απλά.

Πέρασε πολύς καιρός για να το καταλάβω,

ότι τα απλά πράγματα είναι τα πιο δύσκολα!!!

Ξέρω ότι με βλέπεις από εκεί που είσαι.

Ξέρω ότι μου στέλνεις ατελείωτες ευχές.

Εγώ τις ακούω μία - μία,

άσχετα,αν μου τις ψιθυρίζεις ενώ κοιμάμαι.

Ήρθε η ώρα ξέρεις....

Ήθελα να στο γράψω από καιρό,

να σου πω ότι δεν έφυγες ποτέ.

Δεν θα σε αφήσω ποτέ να φύγεις

γιατί θα σε έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου...

Παύλος  Παυλίδης  25/08/2015   

Στην απίθανη γιαγιά μου

Αντίο

Τις πληγές μου μετράω μία, μία

και είναι πολλές

σαν τα ψέματα που μου έλεγες

με αγαπάς μου έλεγες, θυμάσαι;

Στα σύννεφα τότε πέταγα,

στα αστέρια έκανα ευχές

στην πηγή σου νερό έπινα

για να ξεδιψάσω με έρωτα,

τον έρωτα που ένιωθα για σένα.

Πίστευα πως και εσύ ένιωθες το ίδιο

μα έβλεπα τα πράγματα πολύ ρομαντικά,

μάλλον τα έβλεπα όπως ήθελα να τα δω εγώ,

εσύ πάντα ίδιος ήσουνα, εγώ εθελοτυφλούσα.

Εγώ περπάταγα στο φως και εσύ μες στο σκοτάδι

σε είχα για ανεκτίμητο πίνακα

μα εσύ δεν ήσουν παρά ένα πιστό αντίγραφο

που είχε στεγνώσει η μπογιά.

Με πρόδωσες, πρόδωσες την αγάπη μου

και με άφησες παρέα με το απόλυτο κενό,

εκεί κοιτάει η ματιά μου,

εκεί χτυπάει η καρδιά μου.

Δεν περιμένω να με καταλάβεις,

εδώ δεν μπορώ να με καταλάβω εγώ,

φαντάσου δάκρυα καυτά πέφτουν στο πάτωμα

για κάποιον που δεν τα αξίζει...

Παύλος  Παυλίδης  25/08/2015   

Τρείς ευχές

Ήλιος ήμουν που έκαιγα άσκοπα,

για χιλιάδες χρόνια.

Μα όταν έπεσε πάνω σου μια ηλιαχτίδα

έδωσες νόημα στην ύπαρξη μου!!!

Κρυφά από μένα παραφύλαγες να πέσει ένα αστέρι.

Ζήτησες από αυτό τρεις ευχές.

Το αστέρι δεν το αρνήθηκε,

αφού είδε πόσο με θες.

Ήλιος ζήτησες και εσύ να γίνεις

να καις το ίδιο όπως και εγώ.

Μα δύο ήλιοι μαζί δεν χωρούσαν στο ίδιο σύμπαν.

Τότε ζήτησες φεγγάρι να γενείς.

Μα εγώ φοβόμουν πολύ να σε πλησιάσω,

γιατί μπορούσα να σε κάψω.

Τότε έδωσες την τρίτη ευχή σε μένα.

Λύτρωσε μας μου είπες, σε παρακαλώ.

Εγώ αμέσως σε έσβησα από το δικό μου το μυαλό,

μα έσβησα ταυτόγχρονα και εγώ .....

Ίσως μια νύχτα να βρεθούμε όπως πρέπει

στους δρόμους των σκιών...

Παύλος  Παυλίδης  23/08/2015    

Empty Life

Where the end of time was coming

while the pain was ending

for me and you it was the timing

Like furtives full of illusion

we were looking for the word ‘ I love you’

Who is going to give it

without self – giving

empty life

Who is going to say it

and be with you the next morning

Two lips kissed

two hearts just hidden

you and me

two wants given.

Ευχαριστώ για την μετάφραση την Μαριάννα Δαφνομήλη

Παύλος  Παυλίδης  22/08/2015   

Πλοκάμια

Με άρπαξες με εκείνα τα πλοκάμια,

εκείνα τα πλοκάμια του έρωτα,

που δεν μπορείς να αντισταθείς

και με έσφιξες στην αγκαλιά σου.

Νόμιζα πως θα με πνίξεις,

έτσι σφικτά που με κρατούσες,

μα όσο πιο πολύ με έσφιγγες,

τόσο ήθελα στην αγκαλιά σου να κρυφτώ.

Το αδύνατο γινόταν δυνατό,

πάνω σε νάρκες πατούσα, μα ήμουν ζωντανός

αδέσποτες σφαίρες, χτυπούσαν το κορμί μου

μα εγώ αδιαφορούσα να κρυφτώ.

Ευχή και κατάρα τα πλοκάμια του έρωτα,

ανήμπορος σπαρταράς μέσα στα δίχτυα,

πιασμένος νοερά σε ιστούς μιας αράχνης

ο παράδεισος σαν την κόλαση μοιάζει.

Παύλος  Παυλίδης  17/08/2015    

Είχα φυλάξει

Είχα φυλάξει σε ένα παλιό σεντούκι,

ή σε ένα συρτάρι στην σοφίτα,

να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι καλά,

μια φωτογραφία σου.

Πρέπει να φορούσες ένα κοντό άλικο φόρεμα,

φόρεμα του πάθους και της φωτιάς,

που έδινε στο λυγερό κορμί σου περίσσια χάρη.

Τα πράσινα μάτια σου με ταξίδευαν σε άγνωστες

φουρτουνιασμένες θάλασσες που εγώ ανυπομονούσα

στα κύματα τους να αφεθώ.

Στα χείλη σου δεν φόραγες καν κραγιόν,

ακόμα και τώρα απορώ πως με σημάδεψες.

Θυμάμαι όμως πολύ καλά, σαν τώρα, την αφιέρωση σου:

Θα είμαι πάντα δική σου. Ολοκληρωτικά....

Έβαλες μετά την φωτογραφία σε ένα φάκελλο

και τον σφράγισες με το άρωμα σου.

Ξέρεις ακόμα θυμάμαι το άρωμά σου,

ξέρεις  ακόμα θυμάμαι την γεύση των χειλιών σου,

ακόμα θυμάμαι πως τα κορμιά μας έγιναν ένα,

λίγο πριν έρθει το πρωί,

γιατί όλα αυτά τα έχω φυλάξει μέσα μου βαθιά,

εκεί που μόνο εσύ,

μόνο εσύ μπορείς να τα βρεις...

Παύλος  Παυλίδης  14/08/2015