Πλοκάμια

Με άρπαξες με εκείνα τα πλοκάμια,

εκείνα τα πλοκάμια του έρωτα,

που δεν μπορείς να αντισταθείς

και με έσφιξες στην αγκαλιά σου.

Νόμιζα πως θα με πνίξεις,

έτσι σφικτά που με κρατούσες,

μα όσο πιο πολύ με έσφιγγες,

τόσο ήθελα στην αγκαλιά σου να κρυφτώ.

Το αδύνατο γινόταν δυνατό,

πάνω σε νάρκες πατούσα, μα ήμουν ζωντανός

αδέσποτες σφαίρες, χτυπούσαν το κορμί μου

μα εγώ αδιαφορούσα να κρυφτώ.

Ευχή και κατάρα τα πλοκάμια του έρωτα,

ανήμπορος σπαρταράς μέσα στα δίχτυα,

πιασμένος νοερά σε ιστούς μιας αράχνης

ο παράδεισος σαν την κόλαση μοιάζει.

Παύλος  Παυλίδης  17/08/2015