Αντίο

Τις πληγές μου μετράω μία, μία

και είναι πολλές

σαν τα ψέματα που μου έλεγες

με αγαπάς μου έλεγες, θυμάσαι;

Στα σύννεφα τότε πέταγα,

στα αστέρια έκανα ευχές

στην πηγή σου νερό έπινα

για να ξεδιψάσω με έρωτα,

τον έρωτα που ένιωθα για σένα.

Πίστευα πως και εσύ ένιωθες το ίδιο

μα έβλεπα τα πράγματα πολύ ρομαντικά,

μάλλον τα έβλεπα όπως ήθελα να τα δω εγώ,

εσύ πάντα ίδιος ήσουνα, εγώ εθελοτυφλούσα.

Εγώ περπάταγα στο φως και εσύ μες στο σκοτάδι

σε είχα για ανεκτίμητο πίνακα

μα εσύ δεν ήσουν παρά ένα πιστό αντίγραφο

που είχε στεγνώσει η μπογιά.

Με πρόδωσες, πρόδωσες την αγάπη μου

και με άφησες παρέα με το απόλυτο κενό,

εκεί κοιτάει η ματιά μου,

εκεί χτυπάει η καρδιά μου.

Δεν περιμένω να με καταλάβεις,

εδώ δεν μπορώ να με καταλάβω εγώ,

φαντάσου δάκρυα καυτά πέφτουν στο πάτωμα

για κάποιον που δεν τα αξίζει...

Παύλος  Παυλίδης  25/08/2015