ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ - ΜΙΚΡΟΦΤΕΡΟ

Μια φορά ήταν ένα μικρό φτερό. Για όλο το κόσμο ήταν ένα πολύ

συνηθισμένο μικρό φτερό.

Σαν κάτι μικρά άσπρα πουπουλένια που γεμίζεις τα μαξιλάρια.

Έτσι ήταν και αυτό.Άσπρο άσπρο και μικρούλη.

Μια φορά ενώ ήταν στο δωμάτιο είδε σε μια κούκλα καινούργια που είχαν φέρει δώρο στο κοριτσάκι που έμενε στο σπίτι .

Ήταν μια μπαλαρίνα που φορούσε άσπρα πατουσάκια και ένα πανέμορφο ροζ φόρεμα γεμάτο δίπλες.

Α του άρεσε πολύ πολύ αυτή η κούκλα.

Μα ποιό πολυ του άρεσε αυτό που κρατούσε ενδιάμεσα στα χέρια της.

Ήταν μια μικρή κατακόκκινη καρδούλα.

Μια καρδούλα που όταν την ακουμπούσε το κοριτσάκι έπαιζε μία

πολύ όμορφη ιταλική μπαλάντα.

Τόσο όμορφη που ήθελε να την ακούει ξανά και ξανά.

Το μικρό φτερό και η μικρή καρδούλα ήταν τόσο κοντά μα και τόσο μακριά.

Πόσες φορές ήθελε ο ένας να μιλήσει στον άλλο αλλά την τελευταία

στιγμή όλο και κάτι γινόταν και δεν είχαν μιλήσει ποτέ!

Μία μέρα το μικρό φτερό άκουσε ένα πολύ δυνάτο θόρυβο που όλο

και πλησίαζε απειλητικά κοντά του.

Γύρισε έντρομο να δει τι ήταν μα ήταν αργά,πολύ αργά.

Η ηλεκτρική σκούπα ρούφηξε το μικρό φτερό και πολύ σύντομα βρέθηκε σε ένα κάδο σκουπιδιών.

Ήταν βρώμικο σκονισμένο και μύριζε πολύ άσχημα.

Μα  δεν τον ένοιαζε αυτό.

Το χειρότερο ήταν ότι ήταν πολύ μακριά από την μικρή καρδούλα.

Την μικρή καρδούλα που δεν είχε προλάβει ποτέ να της πει το πόσα

Πολλά πράγματα σήμαινε για εκείνον.

Την μικρή καρδούλα που είχε δώσει χρώμα στην ζωή του.

Πως να τα άντεχε όλα αυτά ;

Δεν ήξερε τι να κάνει.Ήταν απελπισμένο.

Τότε  το μικρό φτερό έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε ελεύθερο.

Ένας δυνατός αέρας φύσηξε και το πήγε πολύ ψηλά.

Τόσο ψηλά που δεν φαινόταν με γυμνό μάτι απο την γή.

Ο ουρανός ήταν καταγαλανος και ο ήλιος έκαιγε και έδινε την

Ζεστασιά του σε όλο τον κόσμο.

Αυτό πήγαινε όλο και πιό ψηλά,όλο και πιό ψηλά!

Ξάφνου είδε ένα μικρό συννεφάκι και πήγε και κούρνιασε εκεί.

Ένιωσε πολύ κουρασμένο και κοιμήθηκε .

Ο ύπνος του όμως δεν ήταν ήρεμος.

Έβλεπε και ξανάβλεπε την μικρή καρδούλα.

Ήθελε τόσο να την σφίξει στην αγκαλιά του αλλά ήταν πολύ μακριά.

Κοίταξε από ψηλά σε όλο τον ορίζοντα και δεν την έβλεπε πουθενά.

Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του και μετά άλλο ένα.

Όσο πιο πολύ την σκεφτόταν τόσο πιο πολύ έκλαιγε.

Όλος ο κόσμος είχε βγεί στους δρόμους και αναρρωτιόταν πως γίνεται

να βρέχει χωρίς ένα σύννεφο.

Τα δάκρυα έπεφταν συνέχεια μέχρι που ένα έπεσε στο πρόσωπο της

μικρής καρδούλας.

Η μικρή καρδούλα κατάλαβε αμέσως ότι οι σταγόνες προέρχοταν από τα καυτά

δάκρυα του μικρού φτερού.

Βγήκε στους δρόμους και φώναζε: μικρό φτερό μικρό φτερό.

Έβαλε όλη την δύναμη της πιά: μικρό φτερό μικρό φτεροοοοοοοοοοοοοοοοοοοό...

Αλλά όσο και να φώναζε δεν έπαιρνε απάντηση.

Τότε αποκαμωμένη ψιθύρισε: μικρό φτερό σ’αγαπάω που είσαι αγάπη μου;

Που είσαι αγάπη μου;

Το μικρό φτερό είχε ακούσει το μήνυμα της μικρής καρδούλας και συνέχισε

να κλαίει.

Μόνο που τα δάκρυα ήταν χαράς και όχι λύπης.

Και τότε συνέβηκε κάτι μοναδικό.

Παντού έπεφτε βροχή σε σχήμα καρδούλας,μικρής καρδούλας.....