Βαρέθηκα να είμαι δέσμιος ενός κενού
μιας αόρατης αλυσίδας που δεν πρέπει να σπάσει
νιώθω σαν ένα πλαστικό λουλούδι
που ξέχασαν να το ποτίσουν
Χρεώθηκα τις αμαρτίες μιας ζωής
που ζητά ταμειακές αποδείξεις
δίχως να μετράει το πιό σημαντικό
πόσο σπουδαίο είναι να είσαι γνήσιος.
Έτσι σπίρτο που δραπετεύει απο ένα σπιρτόκουτο
καίω και μαζί με μένα καίω και σένα
φωτιά που δεν σβήνει με νερό
αλλά μόνο με σταγόνες αγάπης
Φλέγομαι και λυτρώνομαι ευθύς
αφήνω τα καυτά μου φιλιά για όποιον τα αξίζει
και αν δεν βρεθεί κάποιος να τα πάρει
θα τα κρατήσω για μένα όπως και τα δάκρυα μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου