ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ: O ΑΣΤΕΡΙΑΣ

Στα βάθη του Ινδικού ωκεανού εκεί όπου δεν έχει πάει ποτέ άνθρωπος αλλά ούτε και ο ίδιος ο ήλιος όσο και αν προσπάθησε με τις καυτές του ακτίνες επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι.

Ζούνε κάποια περίεργα είδη ψαριών τα οποία δεν έχουν δει ποτέ το φως

της ημέρας.

Σε αυτά λοιπόν τα απίστευτα βάθη ζούσε και ένας αστερίας.

Τίποτα δεν μπορούσε να ταράξει την ήσυχη ζωή του ή έτσι τουλάχιστον

νόμιζε.

Ώσπου μια μέρα ένα σκάφος με επιστήμονες έφτασε κοντά στην περιοχή που ζούσε ο αστερίας.

Οι επιστήμονες έριξαν ένα βαθυσκάφος με ρομπότ στα βαθειά νερά για

να κάνουν έρευνες.

Ξάφνου ένα φως τον τύφλωσε και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε να τον σέρνει ένα δίχτυ προς την επιφάνεια της θάλασσας.

Τα είχε τελείως χαμένα και ήταν ανήμπορος να σταματήσει αυτή την ξέφρενη πορεία προς τα πάνω.

Περίπου 20 μέτρα πριν την επιφάνεια όμως το δίχτυ κάπου πιάστηκε σε ένα βράχο και βρέθηκε ελεύθερος

Πω πω τί ομορφιά ήταν αυτή;

Ο αστερίας τα είχε τελείως χαμένα.

Ο μεγάλος ύφαλος που βρισκόταν έσφυζε από ζωή.!

Τα φύκια και τα λουλούδια της θάλασσας είχαν πάνω τους του κόσμου τα χρώματα.

Και χόρευαν ,αχ ναι τι ωραία χόρευαν.Ακόμα και οι καλύτεροι χορευτές τάνγκο θα ζήλευαν τις κινήσεις τους.

Δίπλα του πολύχρωμα ψαράκια παίζανε κηνυγητό , τα χταπόδια και οι σουπιές αλλάζανε συνεχώς χρώματα  και εκτοξεύανε μελάνι όταν τους πλησίαζαν μεγαλύτερα ψάρια.

Μα πως το κάνανε?Αλλά δεν ήταν καιρός για τέτοιες ερωτήσεις.

Εδω πέρα γίνόντουσαν απίστευτα πράγματα και αυτός έχανε επεισόδια!

Οι ροφοί και οι στύρες μπαινοβγαίνουν στις σπηλιές τους λες και φοβόντουσαν μήπως κάποιος τους πάρει το κλείδί της πόρτας τους.

Πελώρια σαλάχια με μεγάλες ουρές χορεύανε μες στην θάλασσα λες και

κάνανε ξιφομαχίες.

Ένα κοπάδι απο ξιφίες δείχνανε επιδεικτικά σε όλους πoιός έχει την μεγαλύτερη μύτη στο θαλλάσιο κόσμο

Δελφινάκια χοροπηδούσανε σαν τρελά μοιράζοντας απλόχερα το χαμόγελο τους στα άλλα θαλλάσια πλάσματα.

Ένα περίεργο πλάσμα με μωβ αποχρώσεις και πελώρια μωβ νήματα πλησίασε προς το μέρος του .Ένα απο τα νήματα της τοn ακούμπησε αλλά ευτυχώς ανεπαίσθητα.Μετά είχε μάθει ότι γλύτωσε από το θανατηφόρο τσίμπημα της βασσιλικής μέδουσας!

Είχε τόσο τρελλαθεί που ακόμα και οι τεράστιοι καρχαρίες που σκορπούσαν το φόβο στο πέρασμα τους του φαίνονταν πανέμορφοι.

Μια μέρα μάλιστα είδε και δύο μεγάλες φάλαινες που είχαν βγάλει βόλτα το μικρό τους.

Τι μικρό δηλαδή αυτό ήταν πάνω από 4 μέτρα!

Αλλά όσο μεγάλο και να ήταν σε μέγεθος αυτό είχε κολήσει κάτω απο την κοιλιά της μητέρας του και απολάμβανε την μητρική στοργή.

Ήταν τόσο τεράστια η διαφορά από τα βάθη της θάλασσας με τον ύφαλο΄

Τεράστια ! Ήταν η μέρα με την νύχτα,.ήταν το σκοτάδι με το φώς ή το

φως με το σκοτάδι.

Είχε πραγματικά τρελλαθεί δεν ήξερε τι να κάνει.

Ήταν πανευτυχισμένο.Αχ τι όμορφη που ήταν η ζωή!Πολύ όμορφη!

Ο αστερίας κάθε μέρα εξερευνούσε όλο και περισσότερο τον ύφαλο.

Η ζωή συνεχιζόταν στούς ίδιους ρυθμούς λες και ήταν μιά κασέτα που

έπαιζε συνέχεια.

Όλοι είχαν την παρέα τους.Όλοι εκτός απο αυτόν.

Ήταν μονος τελικά.Πολύ μόνος!

Ξαφνικά πέρασε μια ιδέα απο το μυαλό του που τον έβαλε σε σκέψεις.

Όλα τα πλάσματα της φύσης είχαν χρώματα.

Ε αφού έχουν αυτά θα έπρεπε και εκείνος να έχει.

Τόσα χρόνια στο σκοτάδι δεν ήξερε καν τι χρώμα είχε!

Έτσι λοιπόν αποφάσισε να δεί τι χρώμα έχει.Είχε πολύ μεγάλη ανυπομονησία ,δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.Και κοιτάχτηκε...

Κοιτάχτηκε και έπαθε σοκ! Είχε μαύρο χρώμα. Ήταν ένας κατάμαυρος

αστερίας.Εκεί που κυριαρχούσαν τα απίστευτα χρώματα & σχέδια εκεί

που ο ύφαλος έσφυζε από ζωή αυτός ήταν μόνος και έρημος...μαύρος αστερίας.

Αχ καημένε μου αστερία τι ήταν αυτό που έπαθες

Έφυγες απο τα σκοτάδια για να βρείς μια καλύτερη ζωή και ήρθες στο μέρος που πάντα ονειρευόσουν ,στο μέρος που δεν είχες καν φανταστεί ότι υπάρχει και ήσουν μόνος και δυστυχισμένος..

Ο αστερίας πολύ διακριτικά αποσύρθηκε από τα πολυσύχναστα μέρη του

υφάλου και πήγε σε μια μεγάλη εσοχή ενος βράχου και κούρνιασε.

Ήταν για αυτόν το ίδιο πράγμα σχεδόν με τα βαθειά νερά αφού εκεί που ήταν δεν υπήρχε καθόλου φως και κυριαρχούσε το σκοτάδι.

Δεν ήξερε ούτε καν πόσο καιρό ήτανε εκεί ούτε τον ένοιαζε άλλωστε  ώσπου μια μέρα ένα μικρό πετραδάκι έπεσε από ψηλά δίπλα στην κρυψώνα του,

Ήταν η περιέργεια του ήταν κάτι άλλο, κανείς μας ποτέ δεν θα μάθει αλλά ο μαύρος αστερίας βγήκε από την κρυψώνα του για να δεί τι συμβαίνει.

Και τότε τα έχασε. Δεν ήταν δυνατόν να ήταν αλήθεια αυτό που έβλεπε.

Ένας άλλος αστερίας κατευθεινόταν προς το μέρος του!!!

Δεν είχε ξαναδεί ποτέ άλλο αστερία και μάλιστα θηλυκό.

Ένας πανέμορφος ροζ αστερίας ερχόταν καταπάνω του.

Δεν ήξερε τι να κάνει,έτρεμε ολόκληρος.

Σκέφτηκε να το βάλει προς στιγμή στα πόδια αλλά μια τέτοια στιγμή προς θεού δεν έπρεπε να την χαλάσει.

Πλησίασε και αυτός προς το ξέφωτο.Έβλεπε πλέον καθαρά το πόσο όμορφη ήταν η ροζ αστερίας,

Έσκασε ένα μεγάλο χαμόγελο μετά από καιρό αλλά είχε χάσει την μιλιά του. Δεν ήξερε τι να πεί.

Ο ροζ αστερίας ήταν σε απόσταση αναπνοής.

Συγνώμη για την αναστάτωση δεν το ήθελα.

Απλώς εκει που περπατούσα ,να.. ξεκόλλησε ένα μικρό πετραδάκι.

Συγνώμη για μια ακόμα μια φορά γαλάζιε αστερία.

Σε μένα μιλάς είπε τότε ο μαύρος αστερίας;

Ναι σε σένα είπε με ναζιάρικη φωνή η ροζ αστερίας. .Γιατί βλέπεις πουθενά αλλού γαλάζιο αστερία;

O μαύρος αστερίας κοιτάχτηκε ξανά.Δεν το πίστευε αυτό που έβλεπε.

Είχε γίνει γαλάζιος αστερίας.

Και δεν είχε αλλάξει μόνο χρώμα αλλά είχε αλλάξει και διάθεση.

Περίμενε ροζ αστερία, περίμενε. Έχουμε πολλά να πούμε εμείς οι δύο....