ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Στο μικρό καφενεδάκι της ζωής,

πάντα υπάρχουν άδειες καρέκλες.

Σε μία από αυτές, κάθησα και εγώ.

Μάταια όμως, αφού το μαγαζί είχε κλείσει.

Πληγωμένο θηρίο στα περιθώρια του μυαλού μου,

βρέθηκα στο μεταίχμιο της λογικής ή της καρδιάς,

στο μεταίχμιο της ανείπωτης τρέλας,

ακούγοντας τελικά ...μονό τους χτύπους ενός  ρολογιού.

Αυτοί δεν σταμάτησαν ποτέ να χτυπούν δυνατά,

μόνο που εγώ δεν ήμουν εκεί να τους ακούσω.

Μα να .. που τους βρήκα μπροστά μου,

έτοιμους να μου φράξουν το δρόμο!!!

Γύρισα λοιπόν στο μεταίχμιο ξανά

αδιαφορώντας για την αίσθηση του χρόνου,

ακούγοντας την καρδιά μου επιτακτικά να ζητά

από το τώρα, να φύγει μακριά....



Παύλος Παυλίδης Ιούλιος 2014